zaterdag 31 januari 2009

guestblogger Hannah: Israël, een land vol tegenstellingen

de soldaten zijn weg van onze blonde Ganni...

Gezien er meer dan één Israël-reis wordt aangeboden in de nieuwe reisgids, is het de hoogste tijd om wat over dit geweldige land te schrijven.
Mijn eerste ervaring met Israël was in het jaar 2006 met een Avanta-reis. Ies jr. was de reisleider en ik zijn trouwe hulp. Een jaar later ben ik weer naar Israël gegaan, maar voor een langere periode en als vrijwilliger.

drukte bij de Klaagmuur
Laat ik eerst een vraag stellen: waar denk je aan bij het land Israël? Een suf land waar je naartoe gaat met een megabus vol toeristen? Waar je het echte leven nauwelijks kan meemaken, omdat je weer op tijd de bus in moet? Want je moet nog naar de Heilige Grafkerk en even een foto maken van de Olijfberg, om vervolgens weer snel de bus in te duiken, want de Dode Zee moet nog even meegepakt worden, waar je dan een beetje duf voor je uit ligt te drijven. Gelukkig brengt de bus je weer naar een prachtig hotel met airco en westers eten. Thuisgekomen van de reis, besef je dat je het échte Israel eigenlijk niet gezien hebt…

Bar-mitzwa

Je kan zeggen wat je wilt over Israël, maar een suf land is het absoluut niet. Alleen al als je kijkt naar de verscheidenheid aan mensen. Ze komen overal vandaan: van Jemen tot aan Brazilië, van Polen tot aan India. En iedere jood heeft zijn eigen tradities meegenomen naar het beloofde land. Maar evenzo wonen er in Israël een miljoen Arabische Israëli’s en bedoeïenen naast de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook.
Het leven in Israël zit vol met tegenstellingen. In de steden gaat alles snel, snel, snel en je leeft er 24 uur per dag. Want ’s nachts wordt je wakker gehouden door autoalarmen die om de minuut afgaan, sirenes en krijsende katten. Lig je te slapen op een dakterras hartje Jeruzalem, wordt je ’s ochtends vroeg door de muezzin opgeroepen tot gebed en hoor je even later van alle kanten kerklokken luiden met elk een eigen ritme, terwijl er tot overmaat van ramp een woestijnwind (chamsin) rond je oververmoeide hoofd heen waait. Maar ga je een mooie ronde mountainbiken rond het meer van Galilea, of relaxen in de warmwaterbronnen van Hamat Gader, dan vind je Israël een oase van rust.

de Rotskoepel


Als je door het zuiden van het land reist, zit je te stikken van de hitte in de Negev-woestijn, maar reis je naar de Golanhoogte in het noorden, dan zie je één groene deken van bomen en planten en bij de meest noordelijke grens ligt de berg Hermon waar je in de winter zelfs kan skiën.
Of rijd je langs de Jordaan, waar je direct ziet wat Palestijns gebied is door de krottige huizen en zwaarbeladen ezeltjes, maar voor je het weet ben je de roadblocks voorbij en rijdt je door het geordende Israël.


de berg Hermon

Maar er is geen grotere tegenstelling te bedenken dan tussen de twee hoofdsteden van Israël: Jeruzalem en Tel Aviv. Jeruzalem, de stad waar de drie monotheïstische religies hun plek opeisen, waar het westelijke deel bij Israël hoort en het oostelijke deel Palestijns gebied genoemd wordt. Jeruzalem, waar de extremen samenkomen en waar de geschiedenis je zomaar aan komt waaien, wanneer je de oude poorten passeert en je jezelf waant in een sprookje uit Duizend-en-één-nacht. Ga voor de verandering eens naar Tel Aviv waar je de relaxte sfeer kunt proeven op de boulevard en aan het strand. Waar je veel jonge Israëli’s kunt ontmoeten die hun land liefhebben, maar er ook kritisch naar kunnen kijken. Tel Aviv, waar je rond kunt lopen zonder enige spanning, en waar de caissière een hoofddoekje op heeft en je vriendelijk antwoord geeft in het Hebreeuws. Tel Aviv waarvan je denkt dat je in een westerse stad loopt, maar toch tot de conclusie komt dat je in het Midden-Oosten bent, wanneer je op de markt aan het onderhandelen bent over de prijs van een paar appels.

sprookjesachtig Akko

Niet alleen in uiterlijkheden zie je tegenstellingen, maar ook de Israëliër zelf zit vol met tegenstellingen. Lijken ze op het eerste gezicht gesloten, blijken ze bij nader inzien toch aardig te zijn. Maar overal waar je komt, is de gastvrijheid even groot. Ben je in Jeruzalem op zoek naar een restaurant, zijn alle winkels gesloten, omdat het Pesach is. Word je even later uitgenodigd bij een paar orthodoxe joden om gezamenlijk matzes te eten met olijven, humus en mierzoete baklava. Of ben je in een Messiasbelijdende Joodse Gemeente, waar een huwelijksinzegening plaatsvindt en waar je direct wordt uitgenodigd om de bruiloft mee te vieren.


ook dit is werkelijkheid in Israël - Libanese grens beschoten met raketten

En moet ik nu nog beginnen over het Palestijns-Israëlische conflict? Nee, daar zijn al zoveel tegengestelde antwoorden op gegeven, dat je uiteindelijk toch tot deze conclusie komt: Israël is én blijft een land vol tegenstellingen. Maar trek daarbij nog een andere conclusie: Israël is dáárdoor ook een onmisbare ervaring!


Met dank aan Hannah Goedbloed-Heikoop, de Israëlfanaat in de Goedbloedfamilie. Ze spreekt en leest zelfs een beetje Hebreeuws! De oude Russische jodinnen in het bejaardenhuis waar ze heeft gewerkt, gaven haar een Hebreeuwse naam: Ganni.
Foto's: Ies Goedbloed Jr.

E.

dinsdag 27 januari 2009

explore

"Twenty years from now you will be more disappointed by the things you didn't do than by the ones you did.
So throw off the bowlines.
Sail away from the safe harbor.
Catch the trade winds in your sails.
Explore. Dream. Discover."
Mark Twain
Foto: Oman, okt. '07. Daan de Voogd

donderdag 22 januari 2009

guestblogger Christian Weststrate: Alaska

welcome to Alaska
Alaska - the last frontier. Zo wordt het ook wel genoemd. De plek waar je het avontuur niet hoeft op te zoeken, maar waar het overal tegenwoordig is. Het is ook de plek waar het mannenhart sneller gaat kloppen. Alles is er stoer. Het vliegveld van Anchorage, Alaska hoort qua aantal vluchten bij de grootste tien van Amerika. Hier stijgen echter geen grote Boeings op, maar kleine watervliegtuigjes vanaf twee meren. Mensen, post en voorraden worden met deze vliegtuigjes naar afgelegen plaatsen in de bush gebracht.

kamperen op een camp site

gletsjer

De uitgestrektheid van Alaska kun je ook met de auto ervaren. En soms kan die uitgestrektheid tot aparte situaties leiden. Zoals de dag dat we werden aangehouden door een politieagent. "U rijdt te hard, meneer." Te hard? Iedereen was compleet verbaasd. We hadden ons keurig aan de snelheid gehouden. "Sorry meneer, maar dit is de bebouwde kom, ziet u." Ik keek eens om me heen, maar kon de agent geen gelijk geven. Heel veel bomen, een benzinestation en twee blokhutten. Niet iets wat ik me bij een bebouwde kom voorstelde. Maar de arm van de wet besliste helaas toch anders.


indrukwekkend uitzicht


herfstkleuren

Op een mooie morgen, iets ten zuiden van Mount Mc. Kinley (de hoogste berg van Noord-Amerika) behandelde de dagopening de betekenis van het woord 'genadig'. Net als 'geinig' is het afgeleid van het woord dat 'onverwachte wending' betekent. Het 'amen' was nog niet gezegd, of er werd op de deur van onze cabin geklopt. De beheerder van de cabin wenkte ons naar buiten. Daar kwam een grizzly aanlopen, die onverstoord naar onze auto liep. De achterklep - vergeten te sluiten nadat we de ontbijtspullen gepakt hadden! De beer pakte een zak brood en liep ermee naar een bosje verderop. Daar ging hij rustig op zijn achterste zitten. Het was haast een lief tafereel, toen hij zijn klauw in de zak stopte en de boterhammen naarbinnen werkte.


grizzly op bezoek

kayakken on the river

Wat ik nooit meer zal vergeten zijn de kleuren van de toendra in de herfst. De toendra verkleurt dan in duizenden tinten rood, met groene slierten erdoorheen van de struiken die naast slingerende kreken groeien. De bergen die vloeiend overgaan in de wolkenhemel, en de zon die alles met een gouden gloed vervult. "Tombstone" heette het gebergte, maar het leven was nooit zo stralend als op die plek. Gletsjers die met het geluid van de donder afbrokkelen in zee. Het schitterend uitzicht dat je hebt bovenop een ijsveld. De nostalgie in oude spookstadjes. De gastvrijheid (waar je ook komt, er staat altijd gratis koffie voor je klaar!). De obsessie van Alaska met slee-honden. De stad Dawson waar de wegen niet eens verhard zijn. En dat laatste niet eens voor het toerisme, maar omdat de bevolking het niet kan opbrengen, terwijl het goud (zo je bereid bent enige moeite te doen) voor het oprapen ligt!

Voor veel mensen die je ontmoet blijkt Alaska een droom. "Where did you go?" " Alaska." "You mean Alaska, Alaska?!" Een droom die alleen werkelijkheid wordt als je bereid bent om alle comfort achter te laten en een schat na te jagen.
foto's: Annemarie Verhoeff en Willeke Dijkhuizen

of:
Ook in 2009 hoopt Avanta weer naar Alaska te gaan, klik hier voor de reisbeschrijving.

vrijdag 16 januari 2009

Kampeergenoegens IV: buiten koken

Het grijze weer in Nederland deze dagen doet je verlangen naar betere tijden. De tijden dat je leven zich grotendeels buiten afspeelt. Dagen dat de rivier je badkamer is, de openlucht je slaapkamer en rond het kampvuur je huiskamer. En je keuken? Die bevindt zich in de bagageruimte van een busje, op een omgevallen boom of op een rotsblok.

De keukenuitrusting is basic maar functioneel. Een of twee gasstellen, dáár neer te zetten waar het uitkomt. De kratten onder de banken in de bus fungeren als keukenkastjes en soms als zitmeubel. Een afzuiger is niet nodig. Water komt uit jerrycans, eerder op de dag gevuld bij een boerderij. Het keukengerei is schaars, maar wat heb je eigenlijk weinig nodig. Met een mes, een pan, een bord en een pollepel kom je een heel eind.
Handigheid met potten en pannen wordt hoog gewaardeerd door reisgenoten. Daartegenover staat vrijstelling van het tenten opzetten. En van de afwas natuurlijk!
E.
Foto's: Zuid-Afrika, Aukje V./Noorwegen, Daan de V.

maandag 12 januari 2009

het nieuwe Avanta-logo

Het was tijd voor een nieuw logo. Maar het moest wel herkenbaar blijven, want Avanta is nog steeds hetzelfde. Daarom zijn de wereldbol en de vogel er weer in terug te vinden.


Zo vrij als een vogel! De Noordse stern reist net als Avanta ieder jaar de hele wereld over, van noord naar zuid. Het is dus geen toeval dat dit vogeltje de ster is in het nieuwe logo. Net als Avanta, klein maar dapper. Grote afstanden en barre omstandigheden trotserend om op zijn bestemming te komen.



De foto's van deze Noordse sternen zijn genomen op Spitsbergen in juli 2007, door Ies Jr: "De foto van de vliegende Noordse stern is gemaakt terwijl de vogels me aanvielen omdat ik te dicht bij het nest kwam! In Lonyearbyen broeden ze midden tussen de huizen, ze hebben daar dus een dagtaak aan het verjagen van mensen. Ze maken duikvluchten naar je hoofd en als je niet uitkijkt pikken ze zelfs in je hoofd."

Het logo is ontworpen door Styl voor vormgeving, het grafisch ontwerpbureau van Joost Heikoop. Hij heeft meerdere Avantareizen gemaakt en weet dus waar Avanta voor staat. Dat is terug te zien in het ontwerp. Wij zijn er blij mee! We zijn benieuwd wat jij ervan vindt - laat een reactie achter met je mening!


E.

zaterdag 3 januari 2009

Wintersportverslag

Naast een bevroren waterval

Boardend door de Tiefschnee

Coen maakt een vette grab

Moe, maar voldaan na een week boarden

Haus Höser

Zaterdag 20 december
Door hevige sneeuwval en andere (on)gemakken zijn we pas rond 14.00 uur op de plaats van bestemming: Vorderlanersbach. Ondanks dat en de hevige sneeuwval, besluiten we toch nog te gaan boarden. Om half 3 staan we bij de lift. Daar aangekomen blijkt onze liftpas het TOTAAL niet te doen. Om dit euvel te verhelpen, rennen we als zotten terug naar de man die ons deze hebbedingetjes geleverd had. Een hoop gedoe, en het is half 4 als we op de piste staan. Zodra we beginnen te boarden zakken we een halve meter in de sneeuw. Na veel geploeter komen we bij een lift aan. Deze brengt ons naar 2500 meter hoogte. Daar aangekomen hebben we een zicht van ongeveer 10 meter.

Als we naar beneden ‘boarden’ gaat dit gepaard met om de zoveel meter een forse valpartij. Een van ons wordt nog omver geskied door een wilde man met een baard. Zonder ons iets aan te trekken van de omstandigheden, gaan we tóch nog een keer omhoog. Daarna boarden we rap naar de lift die ons naar het dal moet helpen. We zijn dusdanig laat, dat we moeten wachten tot het ganse personeel van ‘der Rastkogelbahnen’ is opgetrommeld en mogen dan pas naar beneden. In het donker lopen we naar ‘Haus Höser’ waar een heerlijk maal op ons staat te wachten, als waren wij koningen.

Maandag 22 december
Om 07.00 uur gaat de wekker, we springen uit bed en ontbijten veel te langzaam. We besluiten eerst wat in te boarden, wat voor de beginners onder ons (dus niet voor mij :D) nodig is. Als dat is gebeurd gaan we de Talabfahrt `der Schwarze Panne´ doen. Deze route leidt ons helemaal naar het dal zodat je niet met de lift naar beneden moet. Eerst gaan we echter nog een stukje boarden door de ´Tiefschnee´. Daarbij maak ik echter een zodanige val, dat mijn tas helemaal openscheurt. Dit komt zijn dragende functie niet ten goede en ik moet dan ook een enorm stuk de piste oplopen om hem terug te brengen. Daarna ben ik de rest kwijt en board in als een Einzelgänger over de ganse Rastkogelbahnen.

Dinsdag 23 december
Ook vandaag gaat de wekker om klokslag 07.00 uur.
Op de piste aangekomen speuren we naar elk stukje ‘Tiefschnee’ om aldaar onze ‘tracks’ te zetten. Niets is voor de echte boarder beter dan door deze zachte sneeuw te glijden en bij elke bocht te verdwijnen in een enorme wolk sneeuw. Helaas zijn er vele echte boarders en zijn er in de loop van de ochtend haast geen stukjes ´Tiefschnee` meer te vinden. Nadat we de vorige dag hebben kunnen nagaan of we het nog een beetje kunnen, zijn we fanatiek op zoek naar oneffenheden op de pistes. Elk klein hobbeltje wordt met overdreven enthousiasme genomen. Met een trotse grijns kijken we om ons heen nadat we toch zeker een centimeter of 30 door de lucht zijn gevlogen. Aan het einde van de dag zijn we hier echter niet meer tevreden mee en trekken we naar het funpark. Daar zien we kerels die ook elk hobbeltje nemen, maar in dit geval zijn de hobbeltjes bergen van zo’n 7 meter hoog en vliegen ze niet 30 centimeter, maar 30 meter door de lucht. Dit is ons iets te gortig en wij besluiten het bij schansen van 70 centimeter te houden. Ook maken wij tijdens onze vlucht geen salto’s en dubbele 360’s. Niettemin vinden we onszelf enorm ruige kerels en maken we te pas en te onpas foto’s.

Woensdag 24 december
Vandaag schijnt de zon volop en gaan we met de eerste lift omhoog. We boarden rap naar het funpark. Daar breiden we ons repertoire uit. Behalve hier een sprongetje en daar een grabje, grinden we ook zo nu en dan. We komen tot de conclusie dat het niet zo heel moeilijk is, maar dat een box wel degelijk harder is dan sneeuw. ’s Middags gaan we naar de Gletscher.

Donderdag 25 december
Na een weelderig kerstonbijt (ik wist niet dat die ook bestonden) en een preek geluisterd te hebben, gaan we naar Vorderlanersbach. Ook vandaag schijnt de zon weer in volle glorie. Stoutmoedig besluiten we naar de ‘Hintertuxer gletscher’ te gaan. Een busreis en drie gondels verder staan we op de top van de 3250 meter hoge gletscher. Onwennig kijken we om ons heen en grinniken wat. Dan slalommen we naar beneden en onze boards snijden door de uitstekende pistes. We kunnen zo’n 1500 meter ongestoord naar beneden boarden voordat we weer een lift hoeven te nemen. Na een vermoeiende dag staat er een heerlijk kerstdiner voor ons klaar. De broccoli die ik voorgeschoteld kreeg, bleek het goed te doen op de zwarte markt en werd dan ook geruild voor een soort van knapperig aardappeldingetje.

Vrijdag 26 december
De laatste dag alweer. Als echte boarders betaamt, staan we nu ook weer vroeg op om met de eerste lift te kunnen. Omdat het de laatste dag is, staan we voor een enorm dilemma. Nog één keer de eindeloze, grote pistes van de Gletscher, of toch nog net wat betere sprongen maken in het funpark? We besluiten naar het funpark te gaan, maar omdat het ’s nachts gesneeuwd heeft, zijn de pistes zijdezacht. We vinden een enorm gebied waar nog geen enkele wintersporter is voorgegaan. Tot overmaat van vreugde komt dit precies op het funpark uit. We besluiten deze route twee keer te doen. Daarna willen we nog even de steilste piste van Oostenrijk zien, de Harakiri 78%. We gaan er zelf niet af, maar nemen een andere piste. Dan verdwalen we hopeloos.We komen op een bospad waar hier en daar een langlaufer langskomt. Uiteindelijk lopen we helemaal vast en moeten we op den duur zelfs ons snowboard ontbinden. We sjokken, klimmen en vallen naar beneden. We verliezen bijna onze moed en overwegen even om een blokhut te bouwen. Dit plan wordt echter verworpen. Als troost komen we langs een 20 meter hoge, bevroren waterval. Deze verkouding van de natuur doet onze adem stokken, maar we verliezen de tegenwoordigheid van geest niet en beginnen foto’s te maken alsof ons leven er vanaf hangt. Na de waterval lopen we nog een kwartiertje en dan zien we een kabinelift. Verheugd rennen we erheen en springen erin. In de lift krijgen we het ontzettend koud en verstenen onze handschoenen. Mismoedig beginnen we aan onze laatste boardrit van 2008. Dan vinden we nog een relatief ‘ongeschonden’ stuk piste. Spontaan verdwijnt de kou en boarden we onder een strakblauwe hemel door zachte Tiefschnee naar het dal.


Mooi weer op 3250 meter hoge gletscher


P.
Wil je ook met Avanta naar Vorderlanersbach? Dat kan, klik hier.
Lees hier meer over onze wintersport in Oostenrijk.

donderdag 1 januari 2009

een nieuw jaar

We zijn een nieuw jaar binnen gegaan. Het Avantateam wenst je het allerbeste toe voor 2009!
Ies Sr., Maty, Daan en Elzi
Foto: in Nafplio (voormalig hoofdstad van Griekenland).