dinsdag 29 september 2009

P. in Zambia

Kip kado


"De mensen in de dorpen zijn enorm blij als wij aankomen. Deze vreugde wordt nog verdubbeld als wij in het Nyanji groeten. Elke keer willen de dorpelingen ons ook nsjhima voeren. Dit is een soort maispap en hier eten ze dat drie keer per dag. Het is niet echt lekker, maar ook niet vies. En het vult enorm!


Een van onze meetings was in een school, zoals gewoonlijk hadden wij een ereplek. Dit deed echter niets af aan het feit dat wij in theorie geen enkele toegevoegde waarde hadden. Aan het eind van de meeting besluit een van de Chiefs ons een kip te doneren, een levende wel te verstaan. Ik denk dat het om een grap gaat en lach wat onzeker richting de Chiefs en de Headmens. Maar goed, ik pak uiteindelijk toch de kip aan en er worden wat foto’s gemaakt. Dat is allemaal leuk en aardig maar wat doe je met een kip die je zojuist kado hebt gekregen? Ik kijk wat rond en dump hem dan maar bij een kerel waarvan ik weet dat hij straks met ons meerijdt. Ik denk nog steeds dat het om een grap gaat. We zaten alweer enige tijd in de auto, tot er plots wat gekakel klonk; de kip zat achterin de auto =)"

***

P. is inmiddels aardig ingeburgerd in Zambia. Hij damt met de bevolking, spreekt al een aardig mondje buiten de deur en heeft een Zambiaanse achternaam. Lees hier meer over zijn belevenissen.

E.

woensdag 23 september 2009

Scandinaviërs en hun band met Nederland

Door reisleider Arend de Bakker.
orgelspelen in Munkfors


Als je een poosje door Scandinavië trekt, dan kom je nog eens iemand tegen. Zo kwamen wij op de reis naar de Noordkaap wel vijf keer mensen tegen die op één of andere manier een relatie hadden met ons thuisland. Hier dan ook vermelding van onze ontmoetingen.


Een eerste ontmoeting hadden we met een Noor van Griekse afkomst. We kwamen hem tegen bij een mooie kampeerplaats aan een meer. Hij was daar zijn tijd aan het doorbrengen met vissen. Na een gezellig praatje met hem gemaakt te hebben, kwamen we te weten dat hij voor een Nederlands bedrijf vakantiehuisjes beheerde. Hij had daarnaast nog een zoon wonen in de wereldstad Rotterdam. Ook was het voor hem geen probleem om deze zoon af te staan of uit te huwelijken aan één van onze meereizende dames.


De andere ontmoeting vond plaats op de dag daarna. Het was een druilerige morgen en we besloten dan ook om naar het eerste dichtstbijzijnde stadje te rijden om daar de kerk te bezichtigen, de kerk van Munkfors in Zweden. Benjamin, één van de enthousiaste medereizigers, kan zowel orgelspelen als piano. Bij het binnentreden van de kerk hoorden we al wel bekende orgelmuziek in onze oren klinken. Met het voornemen om te gaan vragen of Benjamin ook zijn orgelspel ten gehore mocht brengen, liepen we trap op die ons naar het orgel voerde. “Hi, we are from Holland and we want tot ask you of…”, zo begonnen we ons verhaal tegen de onbekende organist. “O, komen jullie uit Nederland, wat leuk…”, zo luidde het antwoord. Het bleek hier om dhr. Reijkens te gaan die een tweede woning had in het bijgelegen stadje en die in de zomermaanden als organist in de erediensten was aangesteld. Benjamin kreeg uiteraard de gelegenheid om het orgel te bespelen. Ondertussen kwamen er voor ons onbekende mensen de kerk binnen lopen. Deze dag waren deze mensen in Munkfors om de urn met de as van hun overleden (groot)vader bij te zetten. Zij zelf kwamen uit Amerika, maar de overledene was in het Zweedse stadje geboren. ‘Dit is de dag die Heer ons geeft’, speelde Benjamin. Vanwege de emotionele momenten, waren zij verwondert door dit orgelspel. Even later kwam de Nederlandse organist weer terug naar de kerk om ons uit te nodigen voor een wafel met slagroom en kersen. Dit aanbod hebben wij uiteraard niet afgeslagen.

'kamperen' in een school

De derde ontmoeting hadden we op zaterdagavond. We kampeerden in een leegstaande school een aantal kilometers boven Trondheim. Bij het zoeken naar de kampeerplaats hadden we een kerkje gesignaleerd. Enkele van de reizigers besloten om bij het kerkje te gaan kijken of er de volgende morgen een dienst zou zijn. Echter bleek bij nadere inspectie geen enkele bord ons de nodige informatie te verschaffen. Om die reden belden wij dan ook aan bij de naast wonende buurman. Wat bleek, de man was geboren in een ziekenhuis in Rotterdam. Hij sprak dan wel geen Nederlands, hij had nog wel familie in Nederland wonen en was bekend in de regio Rotterdam. We werden uitgenodigd in zijn huis en hij vertelde ons het één en ander over de weersvoorspellingen, de kustroute naar het noorden en uiteraard wilde hij ook de begintijd van de dienst voor ons opzoeken op zijn laptop. Het zat ons mee, want de volgende dag zou er een doopdienst plaatsvinden.


uitnodiging

De volgende dag togen wij dan ook naar het kerkje om de dienst bij te wonen. De lutherse dienst met veel voor ons onbekende aspecten was bijzonder om mee te maken. Zo vonden er de ceremoniële doop met peetvaders en zulks meer, de offerande en de avondmaalsbediening plaats. Na afloop van de dienst werd ons de mogelijkheid gegeven om wat te zingen bij het orgel. We raakten in gesprek met de grootvader van het gedoopte kind. Deze man sprak naar onze verbazing Nederlands. Hij was een half Noor en voor de ander helft Nederlands. Hij woonde echter al jaren in Noorwegen en kwam zelden meer in Nederland. Een onvergetelijke zondag was het voor ons.


doopdienst

Op de Lofoten zouden we een walvissafari gaan maken. Bij de telefonische reservering werden we al te woord gestaan met “goeiemorgen”, een Nederlandse jongedame die vakantiewerk deed in Noorwegen. Aangekomen bij de boot, bleek de halve boot bevolkt te zijn met Nederlanders. Niet alleen toeristen, maar ook een gedeelte van de bemanning was Nederlands en enkele andere van de bemanningsleden spraken Nederlands. Wat een gemak zo ver van huis. Nog specialer werd het toen Hielke, onze in Friesland geboren en getogen medereizigers, een ‘landgenoot’ ontdekte. We verstonden net zo veel van de taal die zij met elkaar spraken, als van het Noors.

Het was een prachtige reis waar we af en toe even de warmte van ons thuisland voelden.

Bedankt, Arend! Scandinaviërs staan bekend als gereserveerd, maar voor een Avantagroep gaan wereldwijd de deuren open :)

vrijdag 18 september 2009

foto's Tanzania, Malawi en Zanzibar

Deze reis stond onder leiding van Mirelle de Waardt, die een jaar lang in Tanzania gewerkt heeft. Dankzij haar ervaring en kennis van de taal was het een mooie, afwisselende reis die in het teken stond van leuke contacten met de mensen daar. Een deelneemster stuurde ons foto's - bedankt!


ballonnen uit Holland


een kerk uit het koloniale tijdperk



schitterend landschap en stevige wandeltocht


vervoer regelen



ook in Afrika kun je kamperen



een bezoekje aan de kraamafdeling



verlaten strand



oog in oog met de koning(in) der dieren


locals


We hebben gehoord dat Mirelle volgend jaar weer naar Afrika wil. Houd de reisgids en de website dus in de gaten! (En wees er snel bij, deze reis was in 2009 zó volgeboekt.)



E.


woensdag 9 september 2009

naar de kerk bij de Amish

Tijdens Avantareizen proberen we altijd in contact te komen met de bevolking. Dat levert vaak mooie ontmoetingen op. De groep die afgelopen zomer van 2009 naar de VS en Canada reisde, maakte wel iets heel bijzonders mee: een kerkdienst bij de Amish.


Lees hier het verslag van Marja. Long, but worth the read!







De zaterdag ervoor hadden de jongens als eerste contact gelegd door bij de Amish groenten te gaan kopen. Zij vroegen toen naar een kerkdienst. Ze moesten mee om in de Bijbel (Pennsylvania Dutch) te lezen en toen dat lukte mochten we de volgende dag komen...


Zondag, 26 juli 2009
Ook al is ’t zondag, we gaan er gewoon om 7 uur ’s morgens uit. Rustig ontbijten en dan klaarmaken voor een Amish kerkdienst. De dames proberen zich op hun deemoedigst aan te kleden. Zo hier en daar wordt nog een sjaal of petje opgedoken. Twee volgeladen auto’s rijden al snel achter een stuk of vier koetsjes. Ja… dit is de goede weg. Laten we er maar achter blijven rijden. Het is net alsof we in een andere wereld zijn beland… We komen bij een boerderij met grote schuren. De koetsjes worden geparkeerd, de Amish verzamelen op het erf en in het huis. Waar laten wij onze ‘big’ cars? We stappen de auto uit en worden als groep gelijk van elkaar gescheiden. De naam van de familie Kauffman klinkt bekend in de oren en we zijn gelijk welkom. Mannen in zwarte pakken met strohoeden, dikke pony’s en baarden staan in een lange rij op het erf. De jongetjes staan om hen heen. Onze mannen sluiten zich daarbij aan met hun gekleurde shirts, hippe koppies en blootshoofds. De dames gaan het huis binnen waar de getrouwde (!) vrouwen verzamelen. We worden van alle kanten bekeken. De vrouwen dragen witte mutsjes en een wit schort over een blauwe/groene jurk. Ze lijken allemaal op elkaar. De meeste vrouwen zijn moeder en sjouwen met hun kinderen. De kleintjes lopen op blote voeten. De haartjes van de meisjes worden nog eens nauwkeurig bekeken en vastgezet. Zo hier en daar wordt nog een luier verschoond… Het is gezellig. Er worden gelijk allerlei dingen uitgewisseld. Waar we vandaan komen. Waarom we interesse in de kerkdienst hebben. Hoe oud we zijn, enzovoort. Echte ‘old mades’ zijn we! Het huis ziet er sober en eenvoudig uit. Er is veel hout. Toch ziet de keuken er netjes uit. Op het aanrecht staan allerlei potten ingemaakte groentes en jam klaar. Ook valt ons op dat er stopcontacten zijn. Mevrouw Kauffman vertelt dat ze in dit district iedere twee weken een dienst hebben. In totaal zijn er in dit district 37 families aangesloten. De verwachting is dat er in de schuur, waar de kerkdienst gehouden wordt, straks ± 200 mensen zitten. De zondag dat ze zelf geen dienst hebben, kunnen ze op bezoek bij een ander district.
De stoet komt in beweging. Wij mogen achter een paar oude vrouwtjes aan. Achter ons stroomt het huis met vrouwen en kinderen leeg. Achter de raampjes gluren Amishkoppies naar ons. In wandelpas loopt de stoet naar de schuur. Het heeft iets. Iets gezelligs en onwerkelijks. In de schuur ligt stro op de vloer. Er staan verder allemaal rijen met banken en ook wat stoelen. De kerkenraad (wat oudere mannen met zwarte pakken en strohoed) zit al klaar om iedereen een hand te geven. Willen ze van ons ook een hand? Weten ze wel dat wij komen? Wat is de gewoonte? Uiteindelijk toch maar doen…wat een slappe handjes… De 4 dames van onze groep krijgen aan de kant van de vrouwen wat stoelen aangewezen. We hoeven dus niet op een bank te zitten. We zitten op de één-na-achterste rij. Daar komen de mannen binnen, zij moeten recht tegenover de vrouwen gaan zitten. Zo zit je elkaar de hele dienst aan te staren… Onze mannen zitten wel op een heel voorname plaats…naast de kerkenraad! Als laatste komen de vrijgezelle meiden en de vrijgezelle jongens binnen. Ja, ja…na de dienst kwamen ze erachter dat wij op de verkeerde plaats zaten…”zijn jullie allemaal nog vrijgezel dan?” Vlak voor de dienst begint, geven alle mannen hun strohoeden door. Die liggen op 1 grote stapel en wachten na de dienst op misschien dezelfde, misschien een andere eigenaar!!! Liedbundels worden uitgedeeld. Het is nu ongeveer 9 uur. Het Pennsylvania Dutch is toch wel heel anders dan ons Duits. Er valt wat te volgen, maar het blijkt lastig. Het zingen begint. Eén man zet in en zingt telkens het eerste woord van een regel. De rest van de regel wordt door iedereen meegezongen. Het klinkt heel anders, al lijkt de wijs na verschillende versjes weinig van elkaar te verschillen. De kinderen zingen de versjes niet mee. Na ongeveer een half uur (7 versjes later) is het zingen klaar. De eerste preacher begint te preken. Hij humt veel en komt er moeilijk uit. De aandacht van de toehoorders is niet echt optimaal. Ondertussen lopen moeders met baby’s er regelmatig uit. Soms staat een moeder op en geeft het kind aan de overkant af bij haar man, andersom gebeurt het ook. Moeders met kinderen toveren van alles uit hun mandje tevoorschijn om hun kind zoet te houden: luiers, een Engels dierenboekje, speelgoed, zoute stengels, enzovoort. Opeens komt iedereen overeind en hups, daar zitten we allemaal op de knieën in het stro om te gaan bidden. Na het bidden willen we omdraaien, maar nee, we moeten eerst nog omgedraaid blijven staan terwijl er uit de Bijbel gelezen wordt. Na nog zo’n sessie: zingen, preken en bidden is de kerkdienst afgelopen. Een kerkdienst van ruim 3 uur!
Als de dienst is afgelopen worden we uitgenodigd om de 'snack' mee te eten. Weer gescheiden, de vrouwen in het huis en de mannen in de schuur. De kerk wordt omgebouwd tot eetzaal. Bij de mannen dienen de vrijgezelle meisjes het eten op. Bij de vrouwen is er eerst een hele wachtrij voor de wc. Vrouw Kauffman regelt het wel even. Wij (de dames) mogen aan de tafel komen zitten, tegenover wat oudere vrouwen. Een aantal andere vrouwen kan er ook nog bij. De andere vrouwen moeten blijven staan. Iedereen bidt stil voor zichzelf. Er is van alles te eten. Alles is zelfgemaakt: brood, jam, kaas, pindakaas, smeerkaas, augurken, appeltaart en boter. Het smaakt goed! Je moet alleen niet verlangen dat deze vrouwen om hun gasten denken: de messen worden steeds afgelikt en vervolgens weer in de potjes gestopt. Wel mooi om te horen hoe ze alles zelf verbouwen en bewerken. We worden behoorlijk uitgehoord. Later blijkt dat de jongens ook zulk soort gesprekken hebben gevoerd in de schuur. Regelmatig gaat het over trouwen en kinderen krijgen. Naast Linda zit een vrouw van 28 jaar. Jong! En toch al vanaf haar 21ste getrouwd en nu 6 kinderen! Een andere vrouw is 34 jaar en heeft 8 kinderen. Druk hoor, maar voor hen is dat normaal. Na het eten helpt Linda mee met afdrogen, er hangt een leuke ontspannen sfeer. Al onze namen en adressen willen ze graag hebben. Ook van de jongens, en dat vergunt Willian en Marja even toegang tot het bolwerk van de mannen. We staan een poosje buiten op de veranda. Als het gaat over het zingen, vragen ze of wij wat voor hen willen zingen. Met z’n vieren zingen we psalm 25. Veel vrouwen en kinderen komen om ons heen staan om te luisteren. Ze vinden het mooi. Wij krijgen er gewoon kippenvel van… Als de jongens later aankomen, zingen we met z’n allen nog psalm 134. Mark vertaalt het derde vers. Er wordt goed geluisterd. Dan moeten we echt gaan… we zwaaien en stappen in onze ‘koetsjes’ om naar de camping te gaan. We rijden nog achter een paar koetsjes waarin een aantal jongens zitten die de vrijgezelle dames naar huis mogen brengen…mooie plaatjes worden nog geklikt. Als we op de camping aankomen, zijn we gewoon helemaal van slag. We praten en praten en iedereen moet een beetje ontladen. Supergezellig! Willian leest ’s avonds nog een meditatie en daarna eten koken. Soepje met roerei, gevuld met verse groenten van de Amish! Nog leuk om te onthouden: - Meisjes trouwen meestal op hun 21ste jaar, jongens als ze 22 zijn. - Kinderen lopen op blote voetjes, vrouwen doordeweeks ook. - Meisjes dragen een wit overschort, zolang ze niet getrouwd zijn. - De Amish hebben een eigen schooltje. Leerkrachten volgen geen studie. Ze zingen op school ook Engelse liederen.







Maandag 27 juli 2009

Het wordt in ieder geval een leuk bezoek vandaag, want we zijn uitgenodigd om op de boerderij bij de familie Kauffman te komen kijken. Het is schitterend weer en om 7 uur kruipen we onze tentjes uit. Hup, even de tenten opvouwen, brood smeren en water koken.
Om ongeveer 8.45 uur gaan we richting de familie Kauffman. We rijden door een dorpje en gaan dan links de weg af. Direct zien we een bobbycar met twee Amishjongetjes erin. We rijden al tussen het maïsveld van de Kauffmans door. Alles ligt er even schitterend en mooi bij. Een witte farm tussen de heuvels. De was wappert een aantal meters boven de grond. Ze zijn de shop aan het uitstallen: maïs, meloenen, uien, tomaten, bonen, perziken, komkommers, nectarines, enzovoort. Iedereen helpt mee. De dochters zijn in het stalletje bezig. In het stalletje staat een bedje, waarin een kleintje zich zoet houdt. Een ander ventje kruipt er even later bij. Helaas mogen we geen foto’s van de mensen zelf maken. We hebben afgesproken dat Nico als enige een camera om zijn nek hangt. Zo kan hij toch nog mooie plaatjes schieten. Nu vrouw Kauffman op blote voeten loopt, snappen we waarom ze op zondag van die brede schoenen aan had. Al die vrouwen zullen wel zulke brede voeten hebben…dat krijg je als je altijd barrevoets gaat. We wisselen weer allerlei dingen uit. Ook zingen we twee psalmen voor hen: psalm 100 en psalm 136. Zij zingen daarna psalm 136 voor ons. Wat apart om dan te merken dat je hetzelfde zingt! Ook voor dit gezin moet dat een eyeopener geweest zijn. Op de vraag of ze ook quilts verkopen, worden ze helemaal enthousiast. Natuurlijk en we mogen mee naar boven! Het huis ziet er netjes uit. Het is er wel eenvoudig, maar alles is er. Er hangen in de slaapkamer prachtige zelfgemaakte quilts. Wij kopen een wat kleiner formaat: pannenlappen. Het wisselgeld willen ze niet houden. Daarom stopt vrouw Kauffman er bij de boodschappen nog snel een paar potjes jelly bij. Dan wordt het tijd om adressen uit te wisselen en afscheid te nemen.


Met dank aan Marja voor het verslag en aan Nico voor de foto's.

maandag 7 september 2009

Noors najaar

De deelnemers aan deze reis vlogen afgelopen maandag naar Trondheim. Daar stond al een Avantabus op hen te wachten. Die moest daar natuurlijk eerst naartoe gebracht worden - de ideale gelegenheid voor een paar dagen Scandinavië, dacht ik zo!

genieten van het herfstzonnetje op de hoogvlakte

overstekend wild


de berkjes beginnen aarzelend geel te kleuren

bibberen in het tentje - 's nachts vriest het al bijna


een paar laatste zomerbloemen bij het stroompje naast de tent


korstmos in herfstkleuren


wandelroute over de hoogvlakte


water koken in de barbeque-hytte



avondzon over een fjord


E.

Drie weken Zuid-Italië, volop genieten!


Vijftiendaagse reis naar Zuid-Italië en Sicilië

Deze vakantie kan ik je zeker aanbevelen - mocht hij volgend jaar weer in de reisgids staan! Ik zal even uitleggen waarom. De reis bied je een fijne en zeer zonnige vakantie aan in Zuid- Europa. Deze vakantie bied je natuur en cultuur in een vrij gelijke mate (zie foto 2 en 3). In het noorden van Italië bevindt zich vooral de cultuur. Met prachtige steden waarin alleen maar mooie en vooral oude gebouwen staan (zie foto 3). In het zuiden van Italië is daar minder van te vinden maar je kunt daar dan ook meer van de natuur genieten. Met prachtige landschappen, de mooie Middellandse zee en prachtige meren. Het is een wat armer gebied, je ziet dan ook goed het verschil met het vrij rijke noorden. Ook is er cultuur te vinden zoals de onder lava bedolven stad Pompeï (zie foto 1).
Deze reis ging ook nog door Sicilië en daar kun je volop van het landschap genieten en de Etna beklimmen (zie foto 4). Ronduit een prachtige vakantie die de moeite waard was!


1: Pompeï



2. Het Garda meer




3. Venetië




4. De Etna







Geschreven door gastblogger Jan Janse (partner van Daniëlle van de Berg :D)

woensdag 2 september 2009

reisquote II

"The joy is in the journey, not in the destination."




Daar kun je over discussiëren natuurlijk. Vermoedelijk boeken maar weinig mensen een reis om fijn urenlang dubbelgevouwen in een vliegtuigstoel te kunnen zitten.


Maar er zit wat in, in deze spreuk. En misschien is hij juíst van toepassing op Avantareizen. Die hebben doorgaans niet één bestemming, zoals wanneer je een tiendaagse zonvakantie naar Alanya zou boeken bijvoorbeeld. (De kans is groot dat de spreuk dan inderdaad helemaal opgaat, maar smaken verschillen :D)


Met Avanta maak je rondreizen door schitterende landen, met vrolijk gezelschap, in al dan niet comfortabele voertuigen. De bestemming is: veel zien, veel beleven, veel genieten. Als dat lukt en je bent weer thuis, is de bestemming bereikt.


E.

Foto: Jordanië, gemaakt door Ies Goedbloed Jr.