Spinnen en nog een spinnen
We liggen nog steeds in Duinkerken, de ene container na de andere wordt aan boord gehesen. Vanmiddag klaarde het weer ineens op. De zon ging schijnen en er waaide een frisse wind. Ik verliet de ‘Auckland’ en ging wandelen. Het schip lag juist helemaal aan het eind van de haven, zodat ik na een paar honderd meter al in de vrije natuur stond. Duinen, stranden, slikken dooraderd met modderige kreken. Groene velden vol bloemen en een prachtige brede sloot met helder water en veel waterplanten. Er zwommen bergeenden en veldleeuweriken gingen zingend de lucht in. Op de slikken liepen oeverlopers en bontbekplevieren. Een groepje kluten uitte bij mijn nadering zijn verontwaardiging over de verstoring van de rust. Ik genoot van de lente en het alleen zijn. Bukte me om te kijken naar kleine paarse bloemetjes en zag twee spinnen die het heel druk hadden. Vroeger keek ik altijd onder mijn kussen of er geen grote zwarte spin zat. Mijn ouderlijke woning is meer dan een eeuw oud en staat midden in een stadspark vol oude bomen en veel ondergroei. In de herfst zochten de muizen en spinnen uit het park een goed onderkomen voor de winter. Ons huis was ideaal. Kleine spinnen en hooiwagens, van die beesten met een klein lijf en hele lange poten, konden mij geen schrik aanjagen. Die grote zwarte met hun kromme, harige poten des te meer. Eens had ik er één in min bed aangetroffen en sinds die dag heb ik jarenlang iedere avond onder mijn kussen gekeken. Mijn jongste dochter heef de spinnenvrees die ik in mijn jeugd kende van mij geërfd en geperfectioneerd. Een spinnetje dat met het blote oog nauwelijks waarneembaar is, kan haar grote schrik aanjagen en hard om hulp doen gillen. Maar ook ik schrik nog met enige regelmaat van spinnen. De Nederlandse ben ik ondertussen gewend. In het buitenland tref ik echter zo nu en dan een exemplaar aan dat me de rillingen over het lijf doet lopen.
Zo zat ik eens in Mauritius, waar ik een appartement had gehuurd, het boek ‘De Zwaardvis’ te lezen. Het toeval wilde dat de eigenaar van het appartement de wand had gedecoreerd met de geconserveerde kop van een zwaardvis. Achterover leunend zat ik te lezen tot ik vanuit mijn ooghoeken een beweging meende waar te nemen. Ik keek op en zag middenin de kamer een groot grijs monster zitten dat erover na leek te denken of hij langs mijn been omhoog zou klimmen of zichzelf zou gaan verstoppen in mijn bed. Die moet dood, flitste het door me heen. Helaas ik was op blote voeten. Mijn schoenen bevonden zich achter de vijand. Het boek hoewel niet groot, zou ik als moordwapen moeten gebruiken. Behoedzaam stond ik op. Het griezelige beest hield me nauwlettend in de gaten en liet even zien hoe snel hij wel was. De moed zonk me in de schoenen, de blote voeten… Vol spijt bedacht ik dat, als ik er al in zou slagen een voltreffer uit te delen met mijn miezerige boekje , dan de hele kaft besmeurd zou zijn met een centimeters dikke laag smurrie. Opnieuw zette ik een stap in de richting van de spin. Schichtig vloog hij heen en weer, maar week niet achteruit. Ik wilde met een pijlsnelle beweging het boek op z’n lijf gooien en er dan meteen mijn voet opzetten. Het volgende ogenblik praktiseerde ik mijn plan. Nog net zag ik hem door een gat in het aanrechtkastje verdwijnen. Ik haalde mijn zaklamp, opende voorzichtig de deur van het kastje en scheen naar binnen. Achter een pan zag ik hem zitten. Ik zette een grote ketel water op en bracht het aan de kook. Ondertussen hield ik mijn vijand nauwlettend in de gaten. Toen het water kookte, goot ik het in een emmer die ik met veel geweld, gevoed door angstige agressie, leegsmeet onder het aanrecht. Wie beschrijft mijn voldoening toen ik het harige beest stuiptrekkend in de waterplas zag ronddobberen.
Ies Goedbloed
overgetypt door:
P.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten