Veel mensen denken bij Schotland aan regen. Dat dit vooroordeel mensen er toe brengt om niet naar dat prachtige land te gaan, is werkelijk waar een al te gemakkelijk toegeven aan de behoefte aan zekerheid. Wanneer je echter het risico aandurft om jezelf een keer nat te laten regenen, dan kom je in een land waarvan de schoonheid der natuur je blijft bekoren. In de afgelopen weken durfden wij het aan om naar het vochtige Schotland te reizen. En ja, het weer was ons gunstig gezind. Niet dat onze tenten de hele reis droog zijn gebleven, maar over het algemeen was het droog. Op de dag dat er een grote wandeling gemaakt werd, brak zelfs de zon door, zodat het lopen in een korte broek geen enkel probleem was.
Ergens in Schotland schijnt de zon. Dat was het advies dat ondergetekende meekreeg bij het plannen van de reis. Goed, dan maar goed opletten waar die zon schijnt. Het reisconcept en de planning staan niet strak van verplichtingen, dus zoeken dan maar naar die zon. Voor de westkust waren de meest gunstige voorspellingen gedaan. Besloten werd dus om over het eiland ‘Arran’ te reizen naar het noorden. Bij de boot viel het plan bijna in duigen, omdat het handig bleek te zijn om vooraf een plaatsje te reserveren. Nu zijn we bij Avanta niet gelijk van slag als er een onverwachte gebeurtenis de reis dreigt te verstoren, dus wachtten we geduldig af of er toch niet misschien een plaatsje op de boot over zou zijn. En natuurlijk, voor twee niet al te grote volkswagenbusjes is er altijd plaats, zeker als er verschillende wegenvignetten op de voorruit zitten geplakt. Waarom er ook een invalidesticker op de voorruit pronkt, is mij ook niet helemaal duidelijk, want alle medereizigers waren goed ter been en aan niets was te merken dat de validiteit (in de zin van lichamelijke geschiktheid) ontbrak.
Als het droog is, dan heb je voortreffelijk weer. Bij een doorbrekende zonnestraal wordt de lokale bevolking al helemaal enthousiast, hetwelk zich uitspreekt in korte hemdsmouwen. Maar ’s avonds als de temperatuur wat daalt is een dikke trui geen overbodige luxe. Ook een leegstaand huis met een haard was aanlokkelijk. Echter waren de plaatselijke ordehandhavers het daar niet mee eens. Dus het vuur dan maar door het raam naar buiten verplaatst en daar verder kamperen.
De dag dat we Edinburgh aandeden was het of het de normaalste zaak van de wereld was om zonder nat te worden door deze prachtige stad te wandelen. Elk beleefde de stad op zijn eigen manier. Zo waren er die van het ene monumentale naar het andere culturele fenomeen marcheerden, terwijl anderen keer op keer van het ene koffiehuis naar het andere verhuisden en af en toe daarbij ook nog eens een boekshopje inliepen. Voor de afwisseling werd een biertje gedronken op één van de vele terrasjes, waar ze van Heineken in ieder geval geen kaas hadden gegeten. En echt, geloof me, terrasverwarmers waren niet nodig en dat lag niet alleen aan de warmte die de inlanders uitstraalden. Na ’s avonds in een schotse pub te hebben rondgehangen - waar men van het woord generatiekloof nog nooit heeft gehoord -, werd in de late avond nog een slaapplaats gevonden.
Bij kamperen denken veel mensen aan afzien, zeker als het ook nog eens om wildkamperen gaat. Voor mensen die slaaf zijn geworden van hun welvaart is dat ook niet gek. Maar wie zich nog weet los te worstelen uit de dagelijkse overrompeling van een samenleving, waarin aan elke behoefte dient te worden voldaan, merkt dat het leven dicht bij de natuur, daar waar de basis van het leven ligt, stukken eenvoudiger is en meer aan het doel van het leven beantwoordt en dat daar meer geluk gevonden wordt, dan in een geëxplodeerde consumptiemaatschappij waarin we dagelijks geconfronteerd worden met de nutteloosheid van het streven naar vermeerdering van hetgeen we al hebben. Ik hoop dat deze laatste zin niet te lang was. In ieder geval kunnen we spreken van een geslaagde reis naar Schotland, waar we nog geen last van de midges hadden en ’s avonds bij het kampvuur gezellig, ik zeg je, een koud biertje konden drinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten