Ploeterend en zwetend in de striemende regen, klim ik langzaam één van ’s werelds hoogste bergmassieven op. Waarom maak ik het mezelf zo moeilijk? Ik kan ook thuis liggend op mijn sofa plaatjes kijken van besneeuwde bergtoppen. Dat had gekund, maar dan had ik nooit zo kunnen genieten van deze mooie ervaring, waarvoor ik zo hard aan het werk ben.
De opzet van de vakantie in Nepal is een trektocht door het
prachtige Himalayagebergte. In drie dagen klimmen we naar Annapurna Base Camp
en dalen weer in twee dagen af. Dat klinkt simpel, maar in moessontijd betekent
dat heel veel regen, bloedzuigers en kans op lawines. Omdat we ook boven de
3000 meter komen, is er ook nog kans op hoogteziekte. Kortom, het gaat bikkelen
worden.
Tja, wel het doel halen, maar waar is het uitzicht?? Een
dikke laag mist scheidt ons van de bergtoppen. Reisleider Martin Biersteker
geeft de moed niet op. Hij zet ’s nachts elk uur zijn wekker om te checken of
het al helder is. En dan, midden in de nacht een tromgeroffel op de deur en een
luide kreet: ‘Wakker worden! De Annapurna!!’ Mijn slaap nog uit de ogen
wrijvend, loop ik de nacht in en kijk ik met verwondering naar een majestueus
bergmassief omringd door een heldere sterrenhemel. De Annapurna…eindelijk!
Foto’s met dank aan: Martin Biersteker en Jan van den Top
Geen opmerkingen:
Een reactie posten