Nieuwsgierig naar wat er zo vlak
voor zonsondergang in hun gebied gebeurt, komen onze bedoeïenenburen een kijkje
nemen. Hun grote zaklampen zijn geen overbodige luxe, want het wordt snel aardedonker.
Het bedoeïenengezelschap groeit
nog wat en ons zingen wordt beantwoord met Jordaanse muziek.
Met handen en voeten en enkele woorden Engels wordt ons duidelijk gemaakt dat
het niet veilig is in dit gebied. We kunnen zeker niet onder de sterrenhemel
slapen, want er zouden hier slangen en schorpioenen leven. Met wat tegenzin verruilen
we ons duizendsterrenhotel dan toch maar voor de tenten.
Onze bedoeïenenburen verzekeren ons dat ze vannacht over ons zullen waken en
als er iets is, mogen we hen bellen.
De muziek zwijgt, steeds meer mensen zoeken hun matje op en ook de bedoeïenen
verdwijnen richting hun tenten.
De rust lijkt zijn plek gevonden te hebben.
Schijnbare rust, wat mij betreft. Terwijl ik mijn tentgenoten een heel bos om hoor
zagen, lig ik wat onrustig op mijn matje.
Ik zak wat in slaap, maar ben al snel weer wakker.
Ik merk nog wat activiteit in het gebied en hoor hier en daar iemand lopen. Na
een tijdje zie ik vanuit mijn tent dat er iemand met een zaklamp tussen onze
auto’s loopt te schijnen.
Hm… wat zou dit zijn?
In de tent achter mij hoor ik ook
wat geschuifel. Blijkbaar nog iemand die wakker is.
Ik voel eens om mij heen. Mijn waardevolle papieren liggen binnen handbereik.
Daar kan niemand bij. Mijn vermoeidheid wint het van mijn argwaan en ik besluit
maar gewoon te blijven liggen.
Ik zak nog eens weg, maar echt diep slaap ik niet.
Ineens hoor ik een auto dichterbij komen. Wat zou dit zijn?
Een paar tellen later en de tenten staan vol in het licht. Even denk ik dat dit
een reisleidersactie is om ons te wekken. We zouden om 5 uur opstaan, dus wie
weet heb ik langer geslapen dan ik denk.
Er klapt een portier en dan volgt de oproep om uit de tent te komen. Alleen…
niet in de taal die ik verwachtte.
Als ik mijn hoofd buiten de tent waag, blijkt daar politie te staan.
Al snel wordt iedereen buiten de tent verwacht en onze paspoorten moeten
ingeleverd worden.
Onze bedoeïenenburen hebben ook gemerkt dat er wat activiteit rondom onze
tenten is en in rap tempo komen ze erbij staan.
Een blik op mijn horloge leert mij dat het 2.15 u is…
In gebrekkig Engels wordt ons duidelijk gemaakt dat ‘someone called 911’ en dat deze beste mannen
daarom uit hun slaap gewekt zijn en zo’n 45 minuten gereden hebben om ons uit onze
tenten te lichten.
Nogmaals wordt ons verteld dat het gebied niet veilig zou zijn. Dit keer niet
zozeer vanwege slangen en schorpioenen, maar vanwege mensen. Of het de
bedoeïenen zijn die gebeld hebben, of dat het om de bedoeïenen zelf gaat die niet veilig zouden
zijn… We komen er niet achter.
Wat we wel begrijpen, is de boodschap dat we hier weg moeten. En niet pas
morgenochtend, maar per direct.
Moet dit echt?
Het duurt even, maar dan dringt tot ons door dat dit serieus is. ‘For your safety’, aldus de agenten.
Volgens de politiemannen moeten we maar een hostel zoeken. Maar ja, met 10 man
om 3 uur ’s nachts bij een hostel aankomen…?
Daar hebben de agenten wel een oplossing voor: slaap vannacht maar op het
politiebureau.
Benieuwd naar onze nieuwe slaapplaats, laden we onze matjes, tenten en tassen
achterin de laadbak van de politieauto.
Eén van de agenten rijdt met ons mee,
anderen stappen in de politieauto en daar gaan we.
Onderweg leren we ‘onze’ agent wat Nederlandse woorden en verbazen ons dat hij
zo goed ‘keuken’ kan zeggen.
Eindelijk, eindelijk stoppen we
voor een poort. De bewaker, voorzien van geweer, doet de zware poort voor ons
open en sluit deze ook direct weer achter ons. Daar staan we dan, op het
politiebureau in Jordanië.
De ontvangst is allervriendelijkst en de carport wordt vrijgemaakt, zodat wij
daar onze matjes uit kunnen rollen.
Het duurt niet lang voor ik om me heen de bomen alweer om hoor gaan.
Slapen lukt me deze nacht niet zo goed en ik geniet dan ook maar van deze
bijzondere rustplaats. Rond het politiebureau is van tijd tot tijd wat
activiteit en zo heb ik genoeg te zien.
Ineens schuift de poort open en een soort ME-busje komt vlakbij tot stilstand.
Met grof geweld en een hoop woorden wordt een geboeide jongen het politiebureau
binnen gebracht.
Als de mannen van het busje weer terugkomen, staan ze verbaasd te kijken naar
die tien mensen daar op hun terrein. Gelukkig kunnen ze lachen om de
gastvrijheid van hun collega’s.
Na een paar uurtjes worden we gewekt. Niet door een kudde schapen die
langskomt, zoals we ’s avonds verwacht hadden, maar door de gebedsoproep. De
moskee blijkt vlak naast het politiebureau te staan.
Als we allemaal goed en wel wakker zijn, zitten onze spullen ook zo weer in de
auto.
We smeren ons ontbijt, koffie en thee is deze ochtend op rekening van de
politie.
Een bedankje voor de gastvrijheid,
een groet, een lach, de poort zwaait voor ons open en daar gaan we dan, een
nieuw avontuur tegemoet!
Zo zie je maar, met Avanta weet je niet of je ’s morgens wakker wordt op de
plaats waar je ’s avonds je matje uitrolt…
NB: de plaats waar dit gebeurde is bekend terrein voor Avanta. Meerdere keren heeft een Avantagroep hier heerlijk en ongestoord geslapen :-) We zijn benieuwd of we een volgende keer weer worden uitgenodigd op het politiebureau...
Met dank aan Marjolein!
