Gelukkig nieuwjaar!

Je zult maar Oud en Nieuw vieren in de woestijn van de Emiraten of aan het meer van Tiberias in het zonnige Israël. Tja, verschil moet er zijn...sommige Avantagangers beginnen 2015 op een heel bijzondere plek. Maar misschien heb jij al een reis uit het nieuwe reisaanbod geboekt en heb je iets om naar uit te kijken?

Foto van de groep die vannacht de tenten neerzette op een beroemd Avanta-kampeerplekje aan het meer van Tiberias.

Als het goed is, heb je in elk geval onze mailing in je brievenbus gevonden met daarop een qr-code naar het reisaanbod voor 2015. Blijf het in de gaten houden, want nog steeds worden er nieuwe reizen toegevoegd. Hopelijk zit er iets voor je bij!

De mailing met daarop een foto van blije Avanta-gangers tijdens hun 4x4-tour door Afrika. Met dank aan Nico voor de foto. 

We willen je graag bedanken voor je vertrouwen in Avanta het afgelopen jaar en wensen je een prachtig, reislustig, maar bovenal gezegend 2015 toe. We hopen je ook volgend jaar weer op (één van) onze reizen te ontmoeten!

Gezegende kerstdagen!

En zij zal een Zoon baren, en u zult Hem de naam Jezus geven, want Hij zal Zijn volk zalig maken van hun zonden.

Mattheüs 1: 21

Het Avantateam wenst je gezegende kerstdagen! 

Ies, Maty, Daan, Elzi en Hemma

Ps. Een groot deel van het reisaanbod voor 2015 staat online! Morgenmiddag zal het aanbod voor 95% compleet zijn.

Naar Israël (met een waardeloze reisleider)

De Damascusgate, Jerusalem, by night

De reisleider die je in dit blogbericht meeneemt, is de mening toegedaan dat je niet over Israël moet lezen, maar er naartoe moet gaan om het te beleven. Vandaar dat hij zich er nogal makkelijk vanaf maakt...

Wadi Qelt, een eeuwenoud pad tussen Jerusalem en Jericho, verscholen in een kloof

We sluiten ons in deze blog aan bij een groep reizigers en nemen de afslag Jerusalem...

Mount Hermon met besneeuwde kruin, vanaf Mount Bental

Over een mooie heuvelachtige weg bereiken we de ‘Stad van Goud’. We staan al snel vast in het verkeer en voelen de aangename temperatuur van een hoger gelegen stad in het Midden Oosten. Vanuit de auto zien we voornamelijk drie soorten mensen: orthodoxe joden, arabieren en toeristen. Zo te zien heeft niemand echt haast, behalve onze reisleider. ‘Israël is méér dan alleen Jerusalem’, is zijn commentaar. Het verkeer is niet te vergelijken met Delhi of Caïro maar wij keurige Nederlanders vinden er nogal wat van. Sukkelen over de snelweg, uitstappen op een drukke rotonde, wildplassen langs de vluchtstrook, te pas en te onpas remmen, het kan allemaal gebeuren. Het valt ook op dat bijna elke auto wel voorzien is van hier en daar wat blikschade. We zien de imposante stadsmuren al voor ons opdoemen en we staan te trappelen van ongeduld om 'the old city' te gaan verkennen. Helaas heeft de reisleider besloten om Jerusalem als laatste aan te doen. Iemand uit de auto vraagt waarom we dan deze omweg naar het zuiden hebben genomen, waarop de reisleider bruusk antwoordt: ‘Omdat dit maar een blog is, daarom!’

Paradijselijk Ein Gedi

Ergens in Jerusalem zijn we afgeslagen en daar rollen we ineens de woestijn in. We rijden door een kaal en ongestoffeerd landschap en tot onze verbazing zien we tussen de heuvels armoedige nomadendorpjes. We scheuren richting de Dode Zee, links van ons zien we nog net de afslag naar de Westbank. De reisleider heeft echter een ander doel voor ogen. Bij de Dode Zee ligt de vreedzame kibbutz Ein Gedi, met zijn prachtige botanische tuin. We geloven onze ogen dan ook niet, bij het zien van dit kleine paradijsje in die dorre onherbergzaamheid! Vermoeid ploffen we onder een reusachtige baobab neer. Het vakantiegevoel begint langzaam vorm te krijgen maar daar is alweer de reisleider… ‘Er valt hier veel over te vertellen jongens, en ik had jullie hier graag de lunch geserveerd maar we moeten echt gaan. Flip niet bij de borden Qumran of Massada, klopt, zéér interessante plaatsen, noteer het en zoek het thuis maar op. Instappen!’ Verschrikt stappen we weer in onze warme huurauto’s en racen langs de Dode Zee. We kijken verlekkerd naar het glanzende water waar we graag in hadden rondgedreven. ‘Dat water moet je echt gevoeld hebben!’ tettert de reisleider, ‘net olie!’ Een teleurgesteld gemompel is het antwoord.

Tiberias, het Meer van Galilea en de Golanhoogte

Vanachter onze autoraampjes zien we in een flits de hele Negev-woestijn aan ons voorbij trekken. Een adembenemend mooi landschap dat voortdurend verandert. Blijkbaar naderen we Eilat, aan de borden langs de weg te zien. En dan een bordje Timna. ‘Is daar niet…’ probeert een deelnemer voorzichtig. ‘Klopt! Ook zéér interessant! Prach-tig natuurpark!’ kapt de reisleider hem af. ‘Maar kunnen we niet even…’ valt een reisgenootje bij. ‘Jongens, luister, ik heb maar 1000 woorden en daar ben ik al dik overheen en ik ben nog maar op 10% van de reis’ is het gestresste antwoord van onze gids. 'Aan de linkerkant zie je trouwens Jordanië, juist ja, die bergen zijn in Jordanië. Lichten ze niet schitterend op in de avondzon?! Op internet kan je er prachtige foto’s van downloaden.’ Plots nemen we een draai en rijden dezelfde prachtige kilometerslange route weer terug. Nu nemen we wel de afslag naar de Westbank. ‘Jericho!!’ roept een enthousiaste deelnemer. Maar zoals verwacht zien we er maar weinig van. ‘Er is een hele mooie hike vanuit Jerusalem naar Jericho, over een eeuwenoud pad dwars door een verbazingwekkend mooie wadi, wisten jullie dat?’ vraagt de reisleider. Nee dus, dat wisten we niet…

De Negev in een van zijn vele gedaantes

Indrukwekkende rotspartijen bij Timna

Het Sint Jorisklooster in Wadi Qelt

En zo gaat dat maar door. Van dat prachtige land hebben we dus niks ervaren. Yardenit, Tiberias, Capernaum, de Golanhoogten, Akko, Bet Shean, Mount Bental…het klimaat! Het vliegt aan ons voorbij. We eindigen onze reis in Jerusalem. We halen opgelucht adem. ‘Gelukkig, Jerusalem… dat gaat hij ons toch niet ontnemen?!’, denken we zelfverzekerd. We stappen uit ons vertrouwde vervoermiddel, we ruiken al bijna de geuren uit de souk, maar voor het eerst van de reis heeft de reisleider blijkbaar wat te vertellen: ‘Jongens’, begint hij dramatisch, ‘Dit is echt een prachtige stad. Hoe meer ik er over lees, hoe interessanter hij wordt. Wat is hier onvoorstelbaar veel gebeurd! Ik raak er niet over uitgepraat. Neem nou de city of David of de graftuin, of de tunnels van Hizkia, Banksy, of alleen al THE WALL…!’ Middenin zijn speech over het overweldigende Jerusalem stopt hij en kijkt ons een voor een indringend aan. ‘Jongens, Jerusalem kan je niet le-zen. Jerusalem moet je be-le-ven! 9 april 2015 sta ik hier weer en dan heb ik alle tijd voor je…’ Met een vrolijk ‘Lehitraot!’ verdwijnt hij tussen de gesluierde vrouwen en bepijpekrulde mannen, ons bedremmeld achterlatend op de drempel van de Jaffa gate…

Dit is Israël (volgens Banksy)

In het echt is reisleider Rick dé aangewezen persoon om Israël en Jerusalem aan je te laten zien, hij heeft er namelijk een jaar gewoond. De reis in december is al volgeboekt, maar in april kun je nog mee. Dus als je Jerusalem wilt beleven, weet je wat je te doen staat!

Met dank aan Carlina voor de foto's en de reisbeschrijving!

Naar de top van Afrika: de Kilimanjaro!

Een van de avontuurlijkste tochten die Avanta-deelnemers in 2014 ondernamen, was de beklimming van de Kilimanjaro. Dit icoon van Afrika ligt in Tanzania en is bepaald niet makkelijk te bedwingen. Maar dat maakt de uitdaging natuurlijk des te groter! Een paar foto's van dit avontuur.
 

Enthousiaste groep aan het begin van de beklimming. Hier nog in een frisgroene omgeving.

Even een rustmoment.

Het landschap wordt steeds leger en ruiger.

Wow.

Uhuru Peak, het hoogste punt!

Hoezo, eenzaam aan de top? :-)

Tineke, bedankt voor de foto's! En deelnemers aan deze tocht: respect!

Een geboren avonturier

Kjeld, balancerend tussen Israël en Jordanië

Tegenwoordig kan het zomaar gebeuren: je boekt een jongerenreis bij Avanta (20 t/m 36 jr) en wordt op het vertrekpunt in een adem aan de reisleider én zoonlief voorgesteld…! Dit jaar overkwam dat een groep die naar de Baltische staten reisde. De toen 7-jarige Kjeld de Landmeter bleek de jongste deelnemer te zijn. Gelukkig zagen de deelnemers dit als iets wat blijkbaar bij het flexibele karakter van Avanta hoorde, en ze pakten het heel positief op. Degenen die nog twijfelden of dit was wat ze zich bij hun vakantie hadden voorgesteld, werd al snel duidelijk dat dit vrolijke, avontuurlijke gastje hen eerder plezier dan ergernis zou bezorgen.

Voor Kjeld zelf was dit een droom die uitkwam. Al van jongs af aan vroeg hij zijn vader als die een Avanta-reis ging leiden, of hij ook mee mocht. Na vele kampeervakanties (altijd in het wild) en een jaar in Israël te hebben gewoond, was hij er klaar voor. Kjeld komt het beste tot zijn recht in de vrije natuur. Het survivallen zit hem gewoon in het bloed. Hij zoekt actief mee naar een geschikt kampeerplekje en als dat is gevonden hoef je hem niet meer te vertellen wat hij moet doen. Meestal is hij binnen een paar minuten uit het zicht verdwenen, om na een tijdje weer terug te keren met een grote takkenbos achter zich aan slepend. Hij rust niet voor hij een fatsoenlijk vuur heeft aangelegd en als er dan ook nog echt op het vuur gekookt kan worden kan de reis niet meer stuk. Zo zorgde hij ook dagelijks voor thee-van-het-vuur voor zijn medereizigers. Met een van de deelnemers had hij een constructie uitgevonden waar hij een keteltje aan kon hangen, waardoor er in no-time kokend water was. Kjeld hoopt vurig dat er een dag komt waarop hij zelf een vis vangt en die boven zijn eigen aangelegde vuurtje kan roosteren en oppeuzelen. Een tentje opzetten, wildplassen, buiten slapen, een ruige bergtocht… Kjeld draait er zijn hand niet voor om.

De leeftijdgrens bij Avanta is er natuurlijk niet voor niets, maar in dit geval kan er een uitzondering gemaakt worden. Door zijn opvoeding en ervaringen loopt Kjeld op bepaalde gebieden voor op zijn leeftijdgenootjes en kunnen zelfs de volwassen deelnemers nog iets van hem leren!

Geschreven door Carlina de Landmeter-Goedbloed

Wat een gewone dag had moeten zijn...

Het lijkt een hele gewone dag te worden in Tyshkivka. Een klein dorpje ergens in de Oekraïne. Een dorpje waar ik al sinds mijn geboorte woon en waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan.

Ik loop op mijn gemakje richting de plaatselijke buurtsuper en groet hier een daar een dorpsbewoner, een dronken man op leeftijd en een huismoeder. Op deze warme zomerdag komt mijn dorp maar langzaam op gang. Hier en daar struinen wat kippen en is een hond op zoek naar zijn ontbijt. Maar dan plots, een geronk alsof er een kolonne seperatisten langs komt zetten.

Even denk ik nog dat het de bus is die ons vervoert naar de stad, maar zelfs die ronkt niet zoals dit voertuig doet. Vanuit het niets verschijnt een merkwaardig busje, dat ook nog eens midden in het dorp stopt. Aan alle kanten rollen er West Europees uitziende jonge mensen uit het busje.

De jonge mensen beginnen direct allemaal druk rond te lopen. Er wordt koffie gezet, koekjes uitgedeeld en gewapend met een fototoestel bestormen ze ons dorp. Vriendelijk glimlachend en groetend maken ze contact met mijn dorpsgenoten. Iedereen lijkt even verbaasd te zijn als dat ik ben.

In een voor mij onbegrijpelijke taal beginnen de jonge mensen tegen mijn dorpsgenoten te kletsen. Ze ratelen aan een stuk door en mijn dorpsgenoten kijken wat wazig. Wat willen ze van ons? Willen ze misschien de weg weten? Zijn ze verdwaald? Een van hen haalt een fototoestel tevoorschijn en wijst iets op een schermpje aan. Er wordt druk gewezen op een van hen die aan het eten is. Wat willen ze?

Gelukkig spreekt een van mijn dorpsgenoten een beetje Engels, en we komen er achter dat ze op zoek zijn naar brood. En we wijzen ze naar ons trots, de buurtsuper. Door middel van een betrouwbaar optelsysteem, het telraam, betalen ze brood, veel chips en chocolade. De omzet van de winkel is gelijk verdubbeld voor deze week en Katya haalt meteen een fles wodka van onder de toonbank.

Mijn dorpsgenoten worden ook uitgenodigd om met de jonge mensen koffie te drinken, maar dat hebben ze natuurlijk afgeslagen. Dat hoort niet. Wanneer de jonge mensen hun koffie op hebben is het blijkbaar weer tijd om te gaan. Ze rollen allemaal het busje weer in en gaan op weg. Ze zwaaien nog eens heel uitbundig naar mijn nieuwsgierige dorpsgenoten en de rust keert weer terug in mijn dorp. Rare jongens, die Hollanders!

(Met dank aan Margreeth!) 

Liftend van Warschau naar Middelburg

Eind oktober stapten 14 Avanta-reisleiders in het vliegtuig op weg naar Warschau. Een idee van Maarten en Anthonie. Ze organiseerden dit niet alleen omdat zij liften ontzettend gaaf vinden, maar ook omdat ze vinden dat een reisleider veel kan leren van deze manier van reizen.

Reisleider Mirelle was er ook bij en deelt haar enthousiasme met ons: 

Voor vertrek even goed de kaart bestuderen.

Meewarige blikken als ik vertel dat ik ga liften in de herfstvakantie. Opgetrokken wenkbrauwen en zelfs de opmerking ‘Hoe ouder, hoe gekker….!’ Maar ik ben, hoe dan ook, om. Liften is een ontzettend gave manier van reizen, die helemaal bij Avanta past. Waarom? Lees onderstaande anekdotes!

De liftbordjes zijn gemaakt. Een laatste foto voordat de teams uit elkaar gaan. 

Spanje-Portugal

Ik krijg een mail waarin staat dat we kaarten mee moeten nemen van Spanje en Portugal. Sta je op het vliegveld in Eindhoven, omringd door 13 andere reisleiders, en krijg je te horen van Maarten dat we naar Warschau gaan. Mwah, iets uit de richting, maar ongetwijfeld minstens zo avontuurlijk… En als reisleider moet je om kunnen gaan met onverwachte situaties dus dit is gelijk een mooie test. 

Reisleider Bartwim is er klaar voor

Hét BORDJE

Dat bordje waar je mee aan de kant staat is dus ontzettend belangrijk. Welke plaats schrijf je er op?  Met name de Poolse namen zijn leuk- ook om uit te spreken overigens. Je houding -bij dat bordje- ook belangrijk. Oogcontact maken werkt ontzettend goed, dat hadden we al snel door! Soms even je kaartje in de lucht houden en even goed grijnzen -om te benadrukken dat je écht een gezellige meerijder bent…

Welke van deze twee lifters heeft de beste 'lift-houding'? 

Studentski? 

Dat is het enige wat ik versta van het Poolse gesprek wat de chauffeur probeert aan te knopen. Ik zit op een matras, klaar om weg te duiken achter de stoel van de chauffeur als er een controlepost in het zicht komt. Ik schud met mijn hoofd: nee, geen studentski! Hoe leg ik uit wat we wel zijn? Een headset biedt uitkomst: één oordopje in mijn oor, één dopje in het oor van de chauffeur en zijn kleindochter die als tolk fungeert aan de andere kant van de lijn. Communication can be so easy! 

  

„Aáh, da sind die Holländer…!“

En vervolgens begroet worden met een omhelzing bij de voordeur. Tijdstip? Midden in de nacht, 00.05uur. Na een lange tijd in de file te hebben gestaan, zijn we eindelijk aangekomen bij een adres waar ook een ander ‘liftteam’ overnacht. Een grote boerderij waar plek genoeg is, het bier koud staat en véél chocola is. Kan het beter? Wat ontzettend gastvrij is dit Duitse echtpaar van 80 jaar oud. Voordat ‘opa’ ons wegbrengt naar de snelweg de volgende ochtend, moeten we nog wel even zijn land bewonderen. Een fantastische locatie voor een Avanta-reisleider-weekend, maar dit dorpje vlakbij Hannover is daarvoor nu net wat te ver.

Liftkoorts

Na 3 dagen, waarin we met de meest diverse ‘drivers’ hebben meegereden, strandden we uiteindelijk allemaal in Middelburg. De ene anekdote na de andere wordt verteld, waardoor er iets in mij wordt aangewakkerd: namelijk de liftkoorts. Wanneer gaan we weer….?