Het lijkt een hele gewone dag te worden in Tyshkivka. Een klein dorpje ergens in de Oekraïne. Een dorpje waar ik al sinds mijn geboorte woon en waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan.
Ik loop op mijn gemakje richting de plaatselijke buurtsuper en groet hier een daar een dorpsbewoner, een dronken man op leeftijd en een huismoeder. Op deze warme zomerdag komt mijn dorp maar langzaam op gang. Hier en daar struinen wat kippen en is een hond op zoek naar zijn ontbijt.
Maar dan plots, een geronk alsof er een kolonne seperatisten langs komt zetten.
Even denk ik nog dat het de bus is die ons vervoert naar de stad, maar zelfs die ronkt niet zoals dit voertuig doet.
Vanuit het niets verschijnt een merkwaardig busje, dat ook nog eens midden in het dorp stopt. Aan alle kanten rollen er West Europees uitziende jonge mensen uit het busje.
De jonge mensen beginnen direct allemaal druk rond te lopen. Er wordt koffie gezet, koekjes uitgedeeld en gewapend met een fototoestel bestormen ze ons dorp. Vriendelijk glimlachend en groetend maken ze contact met mijn dorpsgenoten. Iedereen lijkt even verbaasd te zijn als dat ik ben.
In een voor mij onbegrijpelijke taal beginnen de jonge mensen tegen mijn dorpsgenoten te kletsen. Ze ratelen aan een stuk door en mijn dorpsgenoten kijken wat wazig. Wat willen ze van ons? Willen ze misschien de weg weten? Zijn ze verdwaald? Een van hen haalt een fototoestel tevoorschijn en wijst iets op een schermpje aan. Er wordt druk gewezen op een van hen die aan het eten is. Wat willen ze?
Gelukkig spreekt een van mijn dorpsgenoten een beetje Engels, en we komen er achter dat ze op zoek zijn naar brood. En we wijzen ze naar ons trots, de buurtsuper. Door middel van een betrouwbaar optelsysteem, het telraam, betalen ze brood, veel chips en chocolade. De omzet van de winkel is gelijk verdubbeld voor deze week en Katya haalt meteen een fles wodka van onder de toonbank.
Mijn dorpsgenoten worden ook uitgenodigd om met de jonge mensen koffie te drinken, maar dat hebben ze natuurlijk afgeslagen. Dat hoort niet. Wanneer de jonge mensen hun koffie op hebben is het blijkbaar weer tijd om te gaan. Ze rollen allemaal het busje weer in en gaan op weg. Ze zwaaien nog eens heel uitbundig naar mijn nieuwsgierige dorpsgenoten en de rust keert weer terug in mijn dorp. Rare jongens, die Hollanders!
(Met dank aan Margreeth!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten