Op 28 december hopen
Hannah en ik te vertrekken naar Australië, Indonesië en Zuidoost Azië. Het plan is om daar circa acht maanden rond te fietsen.
We besloten om afgelopen zomer alvast een beetje in te fietsen in Finland, Rusland en Wit Rusland.
Vooral Wit Rusland is niet het meest voor de hand liggende land om eens een fietstochtje te gaan maken. Over het land is weinig bekend, het is goed afgesloten voor buitenlanders en bureaucratie is er tot kunst verheven.
Je begrijpt het al; meer dan genoeg reden om eens te proberen of we dit curieuze land in konden komen.
Tot onze verbazing was het regelen van de benodigde visa betrekkelijk eenvoudig. We hoefden slechts wat formuliertjes in te vullen en deze samen met onze paspoorten op te sturen naar een tussenpersoon in Den Haag en twee weken later was alles in orde.
de afgelegde route
Op 21-07 vertrekken we per trein naar Rostock in Noord Duitsland. Ergens in de buurt van Rostock kamperen we in een vochtig bos en de volgende dag fietsen we een mooie route langs de Oostzee. De eerste regen (buitje van drie uur) en muggenbulten (drie op Hannahs benen) zijn niet voldoende om onze vrolijke snuitjes te laten betrekken.
Laat in de avond nemen we de veerboot naar Helsinki, een relaxte manier om bij te komen van onze eerste fietsdag.
Na 36 uur varen meren we aan in de haven van Helsinki, fietsen het haventerrein af en verdwalen ogenblikkelijk in, jaja, een dennenbos.
De goede weg is al snel gevonden en in stralend weer zetten we koers naar het oosten.
en toch was het leuk
Vier dagen later arriveren we in Rusland. De wegen worden direct slechter, maar de auto’s duurder. De constante stroom BMWs, Ferrari’s en Lexussen wordt slechts zo nu en dan onderbroken door de voortsukkelende restanten van een Lada.
De slechte wegen resulteren ook in de eerste lekke band van de reis, maar 1800 kilometer verder weten we dat het ook de enige was.
Sint Petersburg is voor ons een van de hoofddoelen van de reis. De stad stelt ons absoluut niet teleur. Naast een bezoek aan de Hermitage vermaken we ons vooral ook met lekker eten en douchen, we hebben zo’n vaag gevoel dat dat voorlopig weleens voor het laatst kan zijn. Daarin hebben we geen ongelijk, want de drie volgende weken komen we geen campings en in ons budget passende hotels tegen. Zo nu en dan kunnen we een duik nemen in een Russisch meer, maar zelfs die kansen laten we regelmatig aan ons voorbij gaan vanwege de buitensporige aantallen muggen en horzels die ons na een duik verwelkomen op de kant.
Op 06-08 stappen we enigszins zenuwachtig op de fiets; de grens met Wit Rusland staat op het programma. Bij de grens aangekomen worden we echter totaal niet gecontroleerd, auto’s worden op de kop gezet (terwijl het geen zondag was (insidersgrap, sorry)), maar met fietsers weet men blijkbaar geen raad. De korte gebaren die ons ten deel vallen kunnen we niet anders uitleggen als: doorfietsen en wel zo snel mogelijk!
Ongelovig lachend naar de mannetjes van de grens fietsen we Wit Rusland in.
Wit Rusland is een van de armste landen van Europa, maar de wegen blijken erg goed te zijn. Waarschijnlijk komt dat voor een deel doordat op sommige trajecten maar een keer per uur een auto passeert.
water putten
Door het oosten van Wit Rusland fietsen we op het gemakje naar het zuiden. Aanvankelijk is het landschap niet echt spectaculair; landbouw, rustige dorpjes en uitgestrekte dennenbossen. In het zuiden van Wit Rusland verandert dit. We komen hier in het stroomgebied van de Prypjat rivier. Deze rivier stroomt traag met grote lussen door een prachtig landschap van uiterwaarden en moerasbossen.
In dit gebied vonden we het tweede hoofddoel van onze reis, in de vorm van een prachtige, blauwe vogel: de Azuurmees.
Met deze vogel in de pocket beginnen we aan het laatste deel van onze reis. We fietsen nu pal naar het westen, terwijl de wind net had besloten met fikse kracht uit die richting te gaan waaien. Misschien komt het doordat we voor ons gevoel al aan het einde van onze reis zijn, maar in ieder geval is het deze dagenlange tegenwind die voor het eerst in vier weken een serieuze aanslag op ons humeur weet te plegen. Het kost ons dan ook enige moeite om bij de grens met Polen aardig te blijven tegen de douanebeambte die ons vertelt dat we de grens niet over mogen met onze fiets. De reden hiervoor is voor de hand liggend: een fiets is immers geen vervoermiddel en een auto wel. Daarom kunnen we de grens pas passeren nadat onze fietsen en wijzelf in een toevallig passerend busje zijn gepropt.
Sint Petersburg
De volgende dag arriveren we in Warschau. Na drie weken wildkamperen, en avondmaaltijden die alleen maar bestonden uit macaroni met saus, genieten we hier buitensporig van een krakend bed, een warme douche en een Big Mac menu.
Met de trein begeven we ons nog naar Berlijn, waar we de laatste dag van de reis alle bezienswaardigheden van de stad affietsen. Onder de Brandenburger Tor zijn we bij toeval getuige van het WK snelwandelen, een fascinerende sport. De lopers zien er niet uit alsof ze zelf nog weten waarom ze ooit aan deze sport begonnen zijn. Voor de Pool die direct na de finish in elkaar stort zal dat sowieso een raadsel zijn geweest.
Wij vinden fietsen nog steeds heel erg leuk en laden dan ook met spijt onze fietsen in de trein om derwaarts te keren naar Schiedam.
binnenkort deel 2: Een bijzondere ontmoeting tijdens onze fietsreis
