Vrijwilligerswerk tijdens een Avantareis in Mongolië

mooi Mongolië

Reisleider Kees van Belzen: "Afgelopen zomer heb ik met een Avantagroep een reis gemaakt door Noord-China en Mongolië. Met tien deelnemers zijn we van Beijing met de trein naar Mongolië gereisd. In Mongolië hebben we per autobus het platteland verkend. Het was een bijzondere, prachtige en indrukwekkende reis.
We hebben enorm genoten van de mooie natuur en de bevolking, het contrast tussen het drukke en hectische Beijing en het rustige Mongolië met zijn uitgestrekte groene velden, de prachtig versierde gers en oude tempels. Maar deze reis was meer dan alleen genieten van de mooie dingen om ons heen. We hebben ook de kans gekregen om een andere kant van Mongolië te zien. Via de kerk van mijn zus was ik in contact gekomen met Corrie van der Esch. Corrie werkt als hulpverleenster in de hoofdstad Ulaanbaatar bij dak- en thuislozen. Ze wil de mensen die op straat leven een betere toekomst geven door hulp te verlenen en met het Goede Nieuws in aanraking te brengen.
Twee dagen hebben we daar als groep vrijwilligerswerk gedaan, een prachtige en ontroerende ervaring!

Deelneemster Willline heeft de tweede dag vastgelegd in een mooi reisverslag:" 

"Om half tien lopen Kees en ik naar de supermarkt voor een ontbijt, waar Corrie ons op komt halen. In het kantoor vertelt ze over haar werk. Over de zaken die haar kracht geven, maar ook over de tegenwerking die ze ervaart op allerlei gebieden. Ze vertelt over een mooi initiatief waarbij een probleem gerezen is. Elke vrijdag willen ze een speciale samenkomst houden voor de dak- en thuislozen, waarvoor een kleine kelder is gehuurd. Maar na één vrijdag bleek de kelder al te klein. Er waren 25 mensen gekomen, en toen was het vol. De verwachting is dat er de volgende vrijdag nog meer mensen komen. Voor de dak- en thuislozen die meer over het geloof willen weten, is het enorm fijn om naar een dienst te kunnen, want in de normale gemeente voelen ze zich niet thuis omdat ze ongewassen zijn en stinken en bekeken worden. Corrie weet niet hoe ze zoveel mensen kan huisvesten en vraagt ons om te bidden voor een oplossing.

begroeting van de dak- en thuislozen

Na de dagopening laden we een pan soep en Mongoolse thee in de auto. We gaan naar de rivier voor een ontmoeting met de dak- en thuislozen en om de spullen uit te delen. Ik rijd met Bayaana mee (projectmedewerker van Corrie, hij was vroeger ook dakloos en drankverslaafd), de anderen nemen een taxi.
Wanneer we de auto op de droge rivierbedding parkeren komen van alle kanten mensen aangelopen. Mannen, en een paar vrouwen. Ze hebben ruige gezichten, soms zijn ze besmeurd met viezigheid, enkelen dragen een pakketje met spullen en lege flessen bij zich. Sommigen zijn zelfs aangeschoten. Een apart gezelschap, het uitschot van de hoofdstad Ulaanbaatar. Ze begroeten ons met een handdruk en ‘Sen Beno’. Een man geeft ons allemaal een knuffel - hoe vies hij ook is, hij bedoelt het goed. De hulpverleners worden hartelijk begroet, echt supermooi om te zien. Een man moet overgeven over de auto heen en een ander ligt zijn roes uit te slapen.

aandacht voor het evangelie

 De daklozen leven van het verzamelen van lege flessen, die ze kunnen inleveren bij een winkel aan de rivierbedding. Ironisch genoeg zit naast het flesseninleverpunt ook de winkel met de goedkoopste drank uit de stad, een vicieuze cirkel waar de daklozen bijna niet uitkomen en aan onderdoor gaan. Voor Mongolië is alcohol een nationaal probleem. Als christen past het dan ook niet dat je rook of alcohol drinkt. Daarom hebben we als groep afgesproken om niet te roken of alcohol te drinken als we bij Mongoolse christenen zijn.

verzamelen aan de rand van de stad, in een droge rivier

Alle mensen gaan in een grote kring rondom de auto zitten om te luisteren en om te eten. Wanneer er meer dan 40 mensen zijn, houdt een van de vrijwilligers een toespraak. Corrie vertaalt vanuit het Mongools. De man begint met een gebed en daarna nodigt hij de mensen uit voor de speciale bijeenkomst.
We beginnen soep uit te delen met onze rechterhand (met links uitdelen is een belediging) waarbij we goed op moeten letten dat mensen niet worden overgeslagen. De mensen nemen het dankbaar in ontvangst en gaan direct eten. Wanneer de soep op is, delen we thee uit.

voor iedereen een kom soep

Als de thee op is komt bijna iedereen ons bedanken met een handdruk. Een man blijft met Corrie praten, hij heeft een dochter die morgen naar groep 8 gaat. Hij heeft niets voor haar om mee te geven naar school, maar wil haar graag een pen en schrift geven. Kees zegt dat het goed is en dat hij vrijdag een schrift en pen krijgt. De man huilt van blijdschap en bedankt ons. Het geeft een beeld van de ellende onder de dak- en thuislozen en de zaken waar Corrie dagelijks mee te maken heeft.

Een van de dakloze vrouwen komt voor hulp naar de medewerkers, mogelijk zijn haar ribben gebroken door een aanrijding met een auto. Iets wat veel voorkomt, doordat de mensen dronken zijn. Zij gaat samen met een projectmedewerker en mij naar het ziekenhuis. Corrie gaat intussen een man ophalen die steekwonden heeft. Bij het ziekenhuis aangekomen kleedt de vrouw zich achter een auto zo goed als mogelijk om om wat schoner voor de dag te komen. We komen in een klein, karig ingericht kantoortje met twee dokters achter het bureau. De vrouw moet haar trui omhoog doen, terwijl er een lange rij mensen achter haar staat. De dokter geeft haar een kaartje en we moeten een foto laten maken. Intussen merk ik dat ik een bezienswaardigheid ben, als enige buitenlander. Ik heb nog nooit zoveel verwondingen gezien op één dag. Na lang wachten komt de uitslag van de röntgenfoto, het blijkt dat de vrouw haar ribben gekneusd zijn. De projectmedewerker geeft de vrouw haar eigen trui, de vrouw gaat zelf terug naar haar woonplek en wij nemen de taxi naar het centrum. Daar ontmoeten we de groep en Corrie weer."

Wil je meer weten over het werk van Corrie en haar stichting? Klik hier om naar de website te gaan.

 

Avanta stories nr. 5: Beren, het noorderlicht en een beetje geduld

De Avanta story van deelnemer Matthew: 

Wakker worden met koude tenen, terwijl je toch een paar extra sokken hebt aangetrokken, slaapspullen inpakken, de kou in en het vuurtje van de vorige avond opstoken. Snel even opwarmen, tenten inpakken en daarna havermout en koffie bij het vuur.

Zo begonnen vele ochtenden in het toch wel frisse Alaska. Overdag scheen vaak de zon en was het met de temperatuur goed te doen. Zeker als je ook nog een stevige wandeling ging maken. Dan was het volop genieten van de prachtige natuur en de wilde dieren, zoals elanden en marmotten die we onderweg tegen kwamen. Nog maar niet gesproken over de tientallen vogels die er rondvliegen met als hoogtepunt de Amerikaanse zeearend.

Jagerskamp

v 

We wilden heel graag grizzlyberen zien, maar na anderhalve week was het nog steeds niet raak. We waren al naar Eagle geweest waar een andere Avantagroep grizzlyberen had gezien, maar helaas hadden wij daar geen succes. Onderweg naar Eagle zagen we wel een jager langs de weg. Hij keek net door zijn verrekijker en wij waren nieuwsgierig geworden wat hij zag. Het bleek dat hij twee dagen eerder een eland had geschoten en hij wachtte nu af of er een grizzlybeer zou komen. We raakten aan de praat en hij liet ons zijn revolver en geweer zien. Ook nodigde hij ons uit om een kijkje te nemen in zijn jagerskamp. Daar kregen we een rondleiding en hij vertelde vol trots over al zijn belevenissen. Een bijzondere ervaring.

Pech
We besloten om op berenjacht te gaan in Haines, een bekende berenspotplek. Er loopt daar een rivier waar de zalmen doorheen trekken. De beren komen daar verschillende keren per dag om zich tegoed te doen aan deze lekkere vis. Maar na bijna drie uur wachten in de kou hadden we nog steeds geen beer gezien.

We besloten met de helft van de groep boodschappen te gaan doen en even een wandeling te maken. Ik ging ook mee, met de kans om de beren de missen. Toen we weer terug bij de rest van de groep kwamen, hadden zij inderdaad de beren gezien. We waren erg blij voor hen, maar ondertussen baalde ik wel flink. 

Onbeschrijfelijke ervaring

Later wandelden wij langs de rivier omhoog om even bij het meer te kijken. 

We genoten van het uitzicht over het meer toen ineens George weer voor onze neus stond. De beren waren weer terug en hij was ons met de auto komen halen. Met een vliegende vaart sprongen we de auto in en nog voor de deuren dicht waren was George alweer onderweg naar beneden. Daar aangekomen zagen we aan de overkant een moederbeer met een jong van ongeveer zes maanden. Wat een onbeschrijfelijke ervaring. Voor ongeveer drie kwartier konden we zien hoe moeder vis ving voor haar jong.

Plotseling zagen we aan onze kant van de rivier nog drie beren aankomen. Snel maakten we de oever vrij zodat we niet de weg van de beren blokkeerden. Vanaf de weg konden we zien hoe deze moeder met twee jongen van ongeveer anderhalf jaar langs de rivier struinden. Soms stonden we op minder dan tien meter bij deze grote beren vandaan. We zagen ze vis vangen en rustig eten. Mijn hart klopte af en toe flink in mijn keel, maar het was geweldig! Een dag om nooit meer te vergeten.

Poollicht

De rest van de reis zijn we nog bij verschillende oude mijnwerkersstadjes geweest en hebben we diverse wandelingen gemaakt. We hoopten toch ook wel een keer het noorderlicht te kunnen zien. Regelmatig hadden we een heldere nacht en zetten we om de beurt de wekker om te kijken of we het noorderlicht konden zien.
Op zondagavond, het laatste weekend, zaten we rond het kampvuur te luisteren naar een Bijbelstudie over Gods Schepping. Hoe toepasselijk in zo’n adembenemende omgeving.

Ineens zagen we de lucht verkleuren en totaal onverwacht zagen we toch nog het noorderlicht. We hielden een pauze om daar even van te genieten. We zagen een vage groene rand aan de horizon die heel langzaam bewoog. Een zeer bijzonder fenomeen. Na een half uurtje hebben we de Bijbelstudie weer hervat. Later werd het poollicht weer wat sterker en we zagen een groene boog door de hemel trekken. Het licht werd feller en begon snel te bewegen. Daarbij kwamen ook een aantal roze strepen bij de groene vegen. Ademloos stonden we te kijken terwijl we terugkeken op een geweldige reis naar Alaska en Yukon. 

Bedankt voor deze bijzonder story Matthew! 

>> Wil je ook beren zien? Check deze reis naar Midden - en Noord-Alaska of deze naar Alaska en Yukon. <<