Wat een gewone dag had moeten zijn...

Het lijkt een hele gewone dag te worden in Tyshkivka. Een klein dorpje ergens in de Oekraïne. Een dorpje waar ik al sinds mijn geboorte woon en waar de tijd stil lijkt te hebben gestaan.

Ik loop op mijn gemakje richting de plaatselijke buurtsuper en groet hier een daar een dorpsbewoner, een dronken man op leeftijd en een huismoeder. Op deze warme zomerdag komt mijn dorp maar langzaam op gang. Hier en daar struinen wat kippen en is een hond op zoek naar zijn ontbijt. Maar dan plots, een geronk alsof er een kolonne seperatisten langs komt zetten.

Even denk ik nog dat het de bus is die ons vervoert naar de stad, maar zelfs die ronkt niet zoals dit voertuig doet. Vanuit het niets verschijnt een merkwaardig busje, dat ook nog eens midden in het dorp stopt. Aan alle kanten rollen er West Europees uitziende jonge mensen uit het busje.

De jonge mensen beginnen direct allemaal druk rond te lopen. Er wordt koffie gezet, koekjes uitgedeeld en gewapend met een fototoestel bestormen ze ons dorp. Vriendelijk glimlachend en groetend maken ze contact met mijn dorpsgenoten. Iedereen lijkt even verbaasd te zijn als dat ik ben.

In een voor mij onbegrijpelijke taal beginnen de jonge mensen tegen mijn dorpsgenoten te kletsen. Ze ratelen aan een stuk door en mijn dorpsgenoten kijken wat wazig. Wat willen ze van ons? Willen ze misschien de weg weten? Zijn ze verdwaald? Een van hen haalt een fototoestel tevoorschijn en wijst iets op een schermpje aan. Er wordt druk gewezen op een van hen die aan het eten is. Wat willen ze?

Gelukkig spreekt een van mijn dorpsgenoten een beetje Engels, en we komen er achter dat ze op zoek zijn naar brood. En we wijzen ze naar ons trots, de buurtsuper. Door middel van een betrouwbaar optelsysteem, het telraam, betalen ze brood, veel chips en chocolade. De omzet van de winkel is gelijk verdubbeld voor deze week en Katya haalt meteen een fles wodka van onder de toonbank.

Mijn dorpsgenoten worden ook uitgenodigd om met de jonge mensen koffie te drinken, maar dat hebben ze natuurlijk afgeslagen. Dat hoort niet. Wanneer de jonge mensen hun koffie op hebben is het blijkbaar weer tijd om te gaan. Ze rollen allemaal het busje weer in en gaan op weg. Ze zwaaien nog eens heel uitbundig naar mijn nieuwsgierige dorpsgenoten en de rust keert weer terug in mijn dorp. Rare jongens, die Hollanders!

(Met dank aan Margreeth!) 

Liftend van Warschau naar Middelburg

Eind oktober stapten 14 Avanta-reisleiders in het vliegtuig op weg naar Warschau. Een idee van Maarten en Anthonie. Ze organiseerden dit niet alleen omdat zij liften ontzettend gaaf vinden, maar ook omdat ze vinden dat een reisleider veel kan leren van deze manier van reizen.

Reisleider Mirelle was er ook bij en deelt haar enthousiasme met ons: 

Voor vertrek even goed de kaart bestuderen.

Meewarige blikken als ik vertel dat ik ga liften in de herfstvakantie. Opgetrokken wenkbrauwen en zelfs de opmerking ‘Hoe ouder, hoe gekker….!’ Maar ik ben, hoe dan ook, om. Liften is een ontzettend gave manier van reizen, die helemaal bij Avanta past. Waarom? Lees onderstaande anekdotes!

De liftbordjes zijn gemaakt. Een laatste foto voordat de teams uit elkaar gaan. 

Spanje-Portugal

Ik krijg een mail waarin staat dat we kaarten mee moeten nemen van Spanje en Portugal. Sta je op het vliegveld in Eindhoven, omringd door 13 andere reisleiders, en krijg je te horen van Maarten dat we naar Warschau gaan. Mwah, iets uit de richting, maar ongetwijfeld minstens zo avontuurlijk… En als reisleider moet je om kunnen gaan met onverwachte situaties dus dit is gelijk een mooie test. 

Reisleider Bartwim is er klaar voor

Hét BORDJE

Dat bordje waar je mee aan de kant staat is dus ontzettend belangrijk. Welke plaats schrijf je er op?  Met name de Poolse namen zijn leuk- ook om uit te spreken overigens. Je houding -bij dat bordje- ook belangrijk. Oogcontact maken werkt ontzettend goed, dat hadden we al snel door! Soms even je kaartje in de lucht houden en even goed grijnzen -om te benadrukken dat je écht een gezellige meerijder bent…

Welke van deze twee lifters heeft de beste 'lift-houding'? 

Studentski? 

Dat is het enige wat ik versta van het Poolse gesprek wat de chauffeur probeert aan te knopen. Ik zit op een matras, klaar om weg te duiken achter de stoel van de chauffeur als er een controlepost in het zicht komt. Ik schud met mijn hoofd: nee, geen studentski! Hoe leg ik uit wat we wel zijn? Een headset biedt uitkomst: één oordopje in mijn oor, één dopje in het oor van de chauffeur en zijn kleindochter die als tolk fungeert aan de andere kant van de lijn. Communication can be so easy! 

  

„Aáh, da sind die Holländer…!“

En vervolgens begroet worden met een omhelzing bij de voordeur. Tijdstip? Midden in de nacht, 00.05uur. Na een lange tijd in de file te hebben gestaan, zijn we eindelijk aangekomen bij een adres waar ook een ander ‘liftteam’ overnacht. Een grote boerderij waar plek genoeg is, het bier koud staat en véél chocola is. Kan het beter? Wat ontzettend gastvrij is dit Duitse echtpaar van 80 jaar oud. Voordat ‘opa’ ons wegbrengt naar de snelweg de volgende ochtend, moeten we nog wel even zijn land bewonderen. Een fantastische locatie voor een Avanta-reisleider-weekend, maar dit dorpje vlakbij Hannover is daarvoor nu net wat te ver.

Liftkoorts

Na 3 dagen, waarin we met de meest diverse ‘drivers’ hebben meegereden, strandden we uiteindelijk allemaal in Middelburg. De ene anekdote na de andere wordt verteld, waardoor er iets in mij wordt aangewakkerd: namelijk de liftkoorts. Wanneer gaan we weer….?

Waar slapen we vannacht? Deel II: kampeerreis Oekraïne

Tijdens een kampeerreis breek je 's ochtends je tent af, raap je je slaapspullen bij elkaar en gooit de boel weer in het busje; niet wetende waar jullie 's avonds je kamp weer op zullen bouwen.

Om je toch een idee te geven hoe die kampeerplekken eruit kunnen zien, maakte Margreeth en Matty een reportage van hun slaapplaatsen. De foto's zijn gemaakt tijdens hun Avantareis door Oekraïne afgelopen zomer. 

Ps. En zo veelzijdig kunnen de slaapplaatsen tijdens een verre reis zijn. 

Dag 1: (Bijna) iedere ochtend wakker worden door de zon: een ultiem gevoel van vrijheid.

Dag 2: Een vredig plattelandsplaatje uit Oekraïne. Schijn bedriegt: de muggen schenen behoefte aan een feestmaal te hebben.

Dag 3: De kampeerplek wordt uitvoerig getest op obstakels en oneffenheden. Pas als we zeker weten dat we vlak en glad kunnen slapen, gaan de haringen de grond in..

Dag 4: Een heerlijke plek langs de rivier, kampvuur dat een heel weekend smeult en prachtig weer.. Kortom: genieten!

Dag 5: Vandaag staan we op dezelfde plek als gisteren, wat heerlijk om te kunnen genieten van een prachtige zonsondergang, zonder te hoeven denken aan het opzetten van de tenten. 

Dag 6: Onderweg naar de top van Mount Hoverla (de hoogste berg in Oekraïne) nemen we genoegen met 3 tenten voor 8 personen en bagage. Lekker knus dus!

Dag 7: Denk je heerlijk rustig bij een local in het land te kunnen overnachten, blijkt 's morgens dat je op een bouwplaats staat.

Dag 8: De laatste dag in Oekraïne bivakkeren we onder de rook van de stad L'viv. In de verte zien we de hoogbouw al, maar het is er hier niet minder mooi om!

Dag 9: Na een lange nacht al rijdend in het busje doorgebracht te hebben, onder het genot van de striemende regen op het dak en een voorspoedige grensovergang naar Wit-Rusland, slaan we 's morgens voor een paar uurtjes onze tenten op voordat we verder Wit-Rusland inrijden.

Dag 10: Heerlijk aan de rand van de Prypjat-moerassen de tenten opgeslagen en even tijd voor onszelf: haren worden gewassen, boeken komen uit de tassen en na een heerlijk bakje koffie of thee zoeken we voor het eerst (en het laatst) deze vakantie al om 21:00uur onze slaapzakken op.

Dag 11: Omdat bivakkeren midden op de schietbaan van een Russisch militair oefenterrein ons niet bevorderlijk leek voor onze nachtrust, besluiten we toch iets verder van de schietbaan ons kamp voor vannacht op te slaan.

Dag 12: Om half 4 's nachts een kampeerplek zoeken blijkt toch niet zo heel makkelijk. We moeten met onze slaperige hoofden zelfs de bus nog los duwen. Na een voetverkenning van enkele heren vinden we een open plek in de Poolse bossen en bouwen we diep in de nacht ons onderkomen op. 

Dag 13: Tja, daar sta je dan om 22:00uur.. Er mag hier niet gekampeerd worden wordt ons door meerdere mensen verteld. Maar het is hier schitterend dus we laten ons niet verjagen: met z'n allen de bus het bos induwen, in het aardedonker de tentjes opzetten, fluisterend nog even wat drinken en dan snel naar bed om morgen voor zonsopkomst weg te kunnen zijn...

Dag 14: De sterrenhemel met vallende sterren is deze avond té mooi om in onze tenten te kruipen en we besluiten om met elkaar een nachtje in de open lucht door te brengen.

Dag 15: En toen was het alweer de laatste dag van de vakantie. Nog één keer een hobbelig zandpad afrijden op zoek naar een plekje, nog één keer de taken verdelen voor het koken/tenten opzetten/ hout sprokkelen.. Een heerlijke avond rond het kampvuur en dan zit deze heerlijke vakantie er al weer op...


Bedankt Margreeth en Matty, voor deze leuke fotoreportage!