Wildkamperen in Bosnië 2010

Laat ik het maar simpel houden... Bosnië is fantastisch!
De natuur is woest, de inwoners zeer vriendelijk en het is een heerlijk wildkampeerland.

In Slovenië kamperen we aan een helderblauwe rivier, middenin een kloof. Onder de brug zingen we bij de gitaar en koken op het strand. De volgende ochtend varen we in een houten sloep over het meer van Bled.
Eenmaal in Bosnië komt één van de busjes vervelend vast te zitten in een stuk ongerept weiland. We hadden een prachtige plek gevonden, maar de weg was te smal om de bus te keren (of de bus te breed). Als je maar goed zoekt vind je wel iemand die je kan helpen - voor we het weten is de bus uit de greppel en zitten we met z’n allen bij een boer aan de schnaps en koffie. Sigaren en watermeloen zijn er ook in overvloed. Volgepropt vallen we op zijn hooizolder in slaap.

We rijden door naar Jacje en zwemmen met de lokale bevolking in een watervallenparadijs midden in de natuur, bezoeken het indrukwekkende Screbenica en wandelen door het historische Sarajevo.


Na Sarajevo rijden (lees: hobbelen) we naar een van de meest afgelegen en oudste dorpen van de Balkan. Kilometers van de buitenwereld slapen we bij locals in het dorp. Het is tevens het hoogst gelegen bergdorp in de Balkan(het dorp is zo afgelegen dat het ‘s winters 6 maanden is afgesloten van de buitenwereld). Na een prachtige route richting en door Mostar bezoeken we aan aantal dagen later ’s ochtends vroeg het prachtige Dubrovnik in Kroatië. Langs de kust rijden we weer naar het noorden, maken kampvuurtjes, raften er behoorlijk op los in Oost-Bosnië en rijden heerlijk in de oldschool Avanta-VW terug naar Nederland, een prachtig kampeeravontuur in onze rugzak... wat is de Balkan toch mooi. Wat is kamperen toch fantastisch. Wie weet ga ik snel weer terug richting Bosnië...



Namens 10 enthousiaste Avanta-gangers een hartelijke groet,

Maarten Timmerman(reisleider)

Foto 1 : Bosnië, 06.30 uur
Foto 2 : vriendelijke vrouw op sokken
Foto 3 : Kroatische kust, net uit de tent
Foto 4 : schnaps en koffie, worst en watermeloen. Onverwacht bij prachtige mensen.
Foto 5 : Una river. Blijf vooral lekker en rustig zitten.

apenrots ;)

(klik op de foto voor een groter exemplaar)

De Avantafamilie was er een weekje tussenuit. Het zuiden van Frankrijk bleek zonnig, fris en droog te zijn. Dat laatste in meer dan één opzicht: de benzine was op. Dankzij de stakingen zaten steeds meer pompstations zonder diesel en benzine. We zaten dicht bij de Spaanse grens, die hadden we in geval van nood kunnen oversteken om in jerrycans een voorraad aan te leggen. Maar kort voor de terugreis zou aanvangen, gingen de leidingen weer open.

Ook een Avanta-groep die in deze contreien rondzwierf had last van het Franse gestaak. Het kon de pret niet drukken, helemaal niet meer toen op een morgen de tentzeilen doorzakten onder een dik pak sneeuw. In oktober! In Zuid-Frankrijk!

Een kerkdienst in Alaska

De beste reisherinneringen houd je over aan ontmoetingen met mensen. De succesvolle safari, de spannende wild water rafting, de trektocht door de wildernis… hoe gaaf ook, ze geven je niet dat warme gevoel.

Een paar weken geleden waren we in een uithoek van Alaska (één van de vele). Het was zondag en we wilden graag naar de kerk. Na drie kwartier rijden kwamen we in Hope (137 inwoners). De kerk was ‘non-denominational’. In zo’n kleine gemeenschap is geen plaats voor harde hoofden en hoge kerkmuren. Iedereen is welkom. Dat ervaren wij direct als we de eenvoudige kerk binnengaan. Het is weinig meer dan een uit boomstammen opgetrokken blokhut.

Iedereen is blij verrast door onze komst en de kerk zit in een keer vol. Mijn buurman schudt me hartelijk de hand en geeft me een gezangenboek. Een hoogbejaarde dame, Ann, schuift achter de piano. In het korte welkomstwoord worden wij speciaal welkom geheten en wordt direct geïnformeerd naar waar we vandaan komen. Het blijkt dat de ‘pastor’ op reis is. Gemeenteleden mogen zeggen of ze ergens voorbede of dankzegging voor willen laten doen. Genezing voor een vriendin die kanker heeft, ‘travel mercy’s’ voor degenen die op reis zijn, dank voor het feit dat deze gemeente nog steeds mag bestaan…

De jonge gastpredikant is samen met zijn vrouw en baby én ons clubje de enige in de kerk die niet 50+ is. Hij verontschuldigt zich meerdere keren voor zijn preek, die hij voorbereid heeft met zijn oudere gehoor in gedachten. Achterin de kerk staat een leunstoel, waarin een minstens 100 jaar oude man zit. Na het zingen valt hij algauw luidruchtig in slaap. Naast hem ligt zijn hondje, dat zich heel de dienst muisstil houdt, maar precies weet wanneer het tijd is voor koffie met koekjes. Die staan al klaar in een hoekje.

Na de dienst proberen de oude dametjes elkaar te snel af te zijn met het uitdelen van koffie aan de gasten. We worden allemaal ‘verplicht’ om minimaal twee koekjes te eten. Geen straf, want ze zijn zelfgebakken door één van de dames en echt heerlijk. Iedereen wil een praatje met ons aanknopen: over Holland, de preek, waarom we hier zijn… Mijn buurman, Walt, blijkt al 90 te zijn, maar vorig jaar is hij in zijn eentje dwars door Canada, naar het zuiden van de VS gereden om de winter te ontlopen. Binnenkort vertrekt hij weer, deze keer met het vliegtuig. Hij is luthers, zegt hij. “Ik ben als lutheraan geboren, en ik zal als lutheraan sterven.”

De koekjesbakster vertelt over haar vergeefse pogingen om jonge mensen naar de kerk te krijgen. Ze is zó blij met al die jonge, vriendelijke gezichten in de kerk. Als we uiteindelijk afscheid nemen, barst ze in snikken uit. “Het is alsof ik nieuwe vrienden verlies” snikt ze. Wij nuchtere Hollanders weten niet zo goed raad met deze Amerikaanse emoties. We vertrekken hoe dan ook. Een mooie ervaring, veel om over na te denken en een tas met overgebleven koekjes rijker.

Foto's gemaakt door Marjanne N.

Foto 1: Hope Christian Church

Foto 2: Links de koekjesbakster, in het midden de hoogbejaarde man, daarachter onze groep met de andere gemeenteleden

Foto 3: uiteraard ontbreekt de stars 'n stripes niet in het interieur van de kerk

favoriete foto 2010 - nr. 8

De favoriete Avanta 2010-foto van Leanne de Rooij:

"Een foto die is gemaakt tijdens mijn reis naar Algerije en Tunesie, deze zomer.
De foto is gemaakt in de buurt van Aïn Sefra, waar we na een middag in de zandduinen te zijn geweest, naar de stad gingen om brandstof te tanken.
Ik vind het een erg leuke foto omdat het Avantabusje eigenlijk helemaal in de sfeer van de straat en de stad past en dat nu juist de reden is waarom Avanta zo leuk is!"

***

Binnenkort op de weblog: een kerkdienst in Alaska.

reisquote VI

"De toerist weet niet waar hij geweest is, de reiziger weet niet waar hij heen gaat"

Avantagangers kunnen zich in deze uitspraak helemaal vinden. Als het goed is tenminste. Want bij Avanta is het iedere ochtend weer een verrassing wat de dag zal brengen. Waar zou de weg die dag heenleiden en waar zou je ´s avonds je tentje opzetten en naar hout voor het kampvuur zoeken?


Een toerist gaat naar de toeristische trekpleisters, maar kan achteraf de vakantiebestemming niet aanwijzen op de wereldkaart. De toerist doet precies wat de grote touroperators willen.
Bij Avanta houden we van avontuur en van de ongebaande wegen. Zodat we ongerepte natuur zien en in contact komen met de lokale bevolking. We gaan naar de plaatsen waarvan een toerist niet weet dat ze bestaan. En naar plaatsen waarvan wij ook niet wisten dat we daarheen zouden gaan.