orgelspelen in Munkfors
Als je een poosje door Scandinavië trekt, dan kom je nog eens iemand tegen. Zo kwamen wij op de reis naar de Noordkaap wel vijf keer mensen tegen die op één of andere manier een relatie hadden met ons thuisland. Hier dan ook vermelding van onze ontmoetingen.
Een eerste ontmoeting hadden we met een Noor van Griekse afkomst. We kwamen hem tegen bij een mooie kampeerplaats aan een meer. Hij was daar zijn tijd aan het doorbrengen met vissen. Na een gezellig praatje met hem gemaakt te hebben, kwamen we te weten dat hij voor een Nederlands bedrijf vakantiehuisjes beheerde. Hij had daarnaast nog een zoon wonen in de wereldstad Rotterdam. Ook was het voor hem geen probleem om deze zoon af te staan of uit te huwelijken aan één van onze meereizende dames.
De andere ontmoeting vond plaats op de dag daarna. Het was een druilerige morgen en we besloten dan ook om naar het eerste dichtstbijzijnde stadje te rijden om daar de kerk te bezichtigen, de kerk van Munkfors in Zweden. Benjamin, één van de enthousiaste medereizigers, kan zowel orgelspelen als piano. Bij het binnentreden van de kerk hoorden we al wel bekende orgelmuziek in onze oren klinken. Met het voornemen om te gaan vragen of Benjamin ook zijn orgelspel ten gehore mocht brengen, liepen we trap op die ons naar het orgel voerde. “Hi, we are from Holland and we want tot ask you of…”, zo begonnen we ons verhaal tegen de onbekende organist. “O, komen jullie uit Nederland, wat leuk…”, zo luidde het antwoord. Het bleek hier om dhr. Reijkens te gaan die een tweede woning had in het bijgelegen stadje en die in de zomermaanden als organist in de erediensten was aangesteld. Benjamin kreeg uiteraard de gelegenheid om het orgel te bespelen. Ondertussen kwamen er voor ons onbekende mensen de kerk binnen lopen. Deze dag waren deze mensen in Munkfors om de urn met de as van hun overleden (groot)vader bij te zetten. Zij zelf kwamen uit Amerika, maar de overledene was in het Zweedse stadje geboren. ‘Dit is de dag die Heer ons geeft’, speelde Benjamin. Vanwege de emotionele momenten, waren zij verwondert door dit orgelspel. Even later kwam de Nederlandse organist weer terug naar de kerk om ons uit te nodigen voor een wafel met slagroom en kersen. Dit aanbod hebben wij uiteraard niet afgeslagen.
'
kamperen' in een school
De derde ontmoeting hadden we op zaterdagavond. We kampeerden in een leegstaande school een aantal kilometers boven Trondheim. Bij het zoeken naar de kampeerplaats hadden we een kerkje gesignaleerd. Enkele van de reizigers besloten om bij het kerkje te gaan kijken of er de volgende morgen een dienst zou zijn. Echter bleek bij nadere inspectie geen enkele bord ons de nodige informatie te verschaffen. Om die reden belden wij dan ook aan bij de naast wonende buurman. Wat bleek, de man was geboren in een ziekenhuis in Rotterdam. Hij sprak dan wel geen Nederlands, hij had nog wel familie in Nederland wonen en was bekend in de regio Rotterdam. We werden uitgenodigd in zijn huis en hij vertelde ons het één en ander over de weersvoorspellingen, de kustroute naar het noorden en uiteraard wilde hij ook de begintijd van de dienst voor ons opzoeken op zijn laptop. Het zat ons mee, want de volgende dag zou er een doopdienst plaatsvinden.
uitnodiging
De volgende dag togen wij dan ook naar het kerkje om de dienst bij te wonen. De lutherse dienst met veel voor ons onbekende aspecten was bijzonder om mee te maken. Zo vonden er de ceremoniële doop met peetvaders en zulks meer, de offerande en de avondmaalsbediening plaats. Na afloop van de dienst werd ons de mogelijkheid gegeven om wat te zingen bij het orgel. We raakten in gesprek met de grootvader van het gedoopte kind. Deze man sprak naar onze verbazing Nederlands. Hij was een half Noor en voor de ander helft Nederlands. Hij woonde echter al jaren in Noorwegen en kwam zelden meer in Nederland. Een onvergetelijke zondag was het voor ons.
doopdienst
Op de Lofoten zouden we een walvissafari gaan maken. Bij de telefonische reservering werden we al te woord gestaan met “goeiemorgen”, een Nederlandse jongedame die vakantiewerk deed in Noorwegen. Aangekomen bij de boot, bleek de halve boot bevolkt te zijn met Nederlanders. Niet alleen toeristen, maar ook een gedeelte van de bemanning was Nederlands en enkele andere van de bemanningsleden spraken Nederlands. Wat een gemak zo ver van huis. Nog specialer werd het toen Hielke, onze in Friesland geboren en getogen medereizigers, een ‘landgenoot’ ontdekte. We verstonden net zo veel van de taal die zij met elkaar spraken, als van het Noors.
Het was een prachtige reis waar we af en toe even de warmte van ons thuisland voelden.
Bedankt, Arend! Scandinaviërs staan bekend als gereserveerd, maar voor een Avantagroep gaan wereldwijd de deuren open :)
Kip kado
