Waar denk je aan als je meegaat naar ‘offroad Armenië’? Waar? Wat? En hoe dan? Of juist: Ruig! Wildkamperen! Eerste officiële christelijke land! Genocide van 1915! Nagorno Karabach! Het kwam allemaal terug in onze reis. Een paar hoogtepunten noemen we, maar het beste is natuurlijk om het lekker zelf te gaan beleven! (Maar dat is toch zo bij elke reis?! Al kun je Armenië en Nagorno Karabach nooit meer links laten liggen!)
Offroad Armenië was acht dagen lang een ontdekkingstocht. De een was iets meer voorbereid dan de ander, maar allemaal met hetzelfde doel. Een land (of twee?) ontdekken… en dan niet via de gebaande wegen, maar offroad. Naar de plekken waar je geen toerist tegenkomt en de bevolking vaak ook nog nooit een toerist heeft gezien. Met drie Lada’s 4X4 crossten we erdoor.
 |
| De Ararat in de verte |
De file die we regelmatig hadden! Reizen in Armenië is zeer avontuurlijk, zeker als het offroad is. Maar zelfs op de (snel)weg is het een belevenis. Regelmatig een schaapskudde waar je met de auto doorheen moet sturen, of overstekende koeien. En waar de bestuurders van de 4x4 Lada’s erg gelukkig van werden: waterplassen…! Elke plas werd meester gemaakt en de ooit eens zo mooie witte auto’s werden steeds zwarter ;-)
Even een paar plaatjes om een beeld te geven:
Soms konden we niet verder met de auto en dan was het tijd om te voet verder te gaan. De ene keer naar een oud klooster dat gebouwd was in 600 en al eeuwen gespaard is gebleven in het oorlogsgeweld en de andere keer naar een warmwaterbron waar we in ontspanden...
 |
| Eén van onze mooie kampeerplekjes |
Halverwege de reis gingen we de grens over. Letterlijk en figuurlijk. Want Nagorno Karabach is niet zomaar een land. Het is niet erkend en naar we later teruglezen, hartstikke rood gekleurd (volgens de reisinformatie). Het ligt allemaal nogal ingewikkeld. Azerbeidzjan vindt dat het bij Azerbeidzjan hoort en Nagorno Karabach vindt zichzelf onafhankelijk en ook iets meer bij Armenië horen. Overal door het land (want zo noem ik het even voor het gemak) staan tanks als een herinnering aan de oorlog die heeft plaatsgevonden tussen 1990-1994. En daarvan is nog veel terug te vinden, zoals de stad Agdam. Daar is door de gevechten niets meer van over dan een spookstad. Bizar om hier te zijn, helemaal omdat er gewoon nog soldaten lopen die het grensgebied in de gaten houden!
Door een gesprek met een inwoner van Nagorno (geen idee hoe zo’n persoon heet), leerden we hoe lastig dit conflict is.
Daarna werd het nog bizarder (geen idee of dat een normaal Nederlands woord is, maar het typeert wel wat er gebeurde). We liepen naar een mooi oud kerkje op de heuveltop, gewoon omdat we er toch waren... maar toen we er bijna waren, werden we besprongen... Ja, echt! Twee militairen sprongen uit een gat in de grond. Bleek die kerk een strategisch punt te zijn om de grens bij Azerbeidzjan te bewaken. En ik weet niet wat uiteindelijk spannender was, de kerk of ernaar toe gebracht te worden onder militaire begeleiding... (Hier hebben we dus helaas geen foto’s van, dus zelf gaan beleven denk ik zo!!)
 |
| Gelukkig wel een foto van het kerkje :-) |
 |
| Picknickplaats op een bijzonder mooi plekje |
 |
| Kampvuur bij Lake Sevan |
Een enkeling waagde de volgende morgen een duik in het meer. In de hoofdstad sprak ik een vrouw en die vertelde dat geen enkele Armeniër daarin ging zwemmen... Waarom weet ik nog steeds niet, maar ik weet wel dat het voor ons een heerlijk verfrissend bad was! En het klopt, want we hebben naast Avanta-gangers in het meer, alleen maar een kreeftenvisser op het meer gezien!
Op een gegeven moment hadden we geen benzine meer voor in de brander.. En geen een tankstation kon het ons leveren. Er zat maar een ding op: zelf een fornuis maken. De pasta was prima gelukt!
Het letterlijke hoogtepunt, met op de achtergrond weer de Ararat. Ook dit is Armenië, besneeuwde bergtoppen waar je een heerlijke tocht kan maken met de mooiste uitzichten!
Daarna gingen we weer terug naar de bewoonde wereld, maar met de Ararat in onze rug! Op naar Yerevan, de hoofdstad. Na wat cultuur snuiven was het tijd voor iets niet-Avanta’s: een bezoek aan een uitvoering in het Operahuis. Zelfs in onze netste kleding vielen we wel wat op, maar we vierden mee waarom die uitvoering er was: 25 jaar verenigd zijn met de VN.
We hebben tipje van de sluier opgelicht. Maar dat is eigenlijk niet voldoende! Het is onbekend gebied voor velen, maar we dagen je uit... En dan doen wij wat een Armeniër tegen ons zei: "Vertel in Nederland hoe mooi en bijzonder Armenië is, dan verwelkomen wij ze met wie wij zijn!" Dus wij zeggen: GAAN!
Met dank aan Dorianne voor het reisverslag!
