dromen van de zomer

De muggen dansen, de bollen komen boven de grond en de vogels zingen weer. Iedereen voelt het: het voorjaar komt eraan!

Maar wat gaat het nog lang duren voordat we weer buiten kunnen eten, rond kampvuren zitten en in tentjes slapen. Bij Avanta dromen we van de zomer!

Dat dromen gaat heel goed op onze pagina met links - neem er eens een kijkje. En wie slim is, boekt een voorjaarsreis, bijvoorbeeld naar Marokko of Normandië. Niet dromen, maar doen!

E.

foto 1: Pyreneeën

foto 2: Turkije

spinnen en nog eens spinnen

Vandaag krijgen jullie een verhaal uit het boek reisverhalen voorgeschoteld. Dit is geschreven door Ies Goedbloed – zoals jullie wel weten – de directeur van Avanta. Mocht je het nog niet hebben, dan is dit boek een absolute must have! Het is een boek met allemaal korte verhalen één daarvan staat hieronder. Enjoy!

Spinnen en nog een spinnen

We liggen nog steeds in Duinkerken, de ene container na de andere wordt aan boord gehesen. Vanmiddag klaarde het weer ineens op. De zon ging schijnen en er waaide een frisse wind. Ik verliet de ‘Auckland’ en ging wandelen. Het schip lag juist helemaal aan het eind van de haven, zodat ik na een paar honderd meter al in de vrije natuur stond. Duinen, stranden, slikken dooraderd met modderige kreken. Groene velden vol bloemen en een prachtige brede sloot met helder water en veel waterplanten. Er zwommen bergeenden en veldleeuweriken gingen zingend de lucht in. Op de slikken liepen oeverlopers en bontbekplevieren. Een groepje kluten uitte bij mijn nadering zijn verontwaardiging over de verstoring van de rust. Ik genoot van de lente en het alleen zijn. Bukte me om te kijken naar kleine paarse bloemetjes en zag twee spinnen die het heel druk hadden. Vroeger keek ik altijd onder mijn kussen of er geen grote zwarte spin zat. Mijn ouderlijke woning is meer dan een eeuw oud en staat midden in een stadspark vol oude bomen en veel ondergroei. In de herfst zochten de muizen en spinnen uit het park een goed onderkomen voor de winter. Ons huis was ideaal. Kleine spinnen en hooiwagens, van die beesten met een klein lijf en hele lange poten, konden mij geen schrik aanjagen. Die grote zwarte met hun kromme, harige poten des te meer. Eens had ik er één in min bed aangetroffen en sinds die dag heb ik jarenlang iedere avond onder mijn kussen gekeken. Mijn jongste dochter heef de spinnenvrees die ik in mijn jeugd kende van mij geërfd en geperfectioneerd. Een spinnetje dat met het blote oog nauwelijks waarneembaar is, kan haar grote schrik aanjagen en hard om hulp doen gillen. Maar ook ik schrik nog met enige regelmaat van spinnen. De Nederlandse ben ik ondertussen gewend. In het buitenland tref ik echter zo nu en dan een exemplaar aan dat me de rillingen over het lijf doet lopen.




Zo zat ik eens in Mauritius, waar ik een appartement had gehuurd, het boek ‘De Zwaardvis’ te lezen. Het toeval wilde dat de eigenaar van het appartement de wand had gedecoreerd met de geconserveerde kop van een zwaardvis. Achterover leunend zat ik te lezen tot ik vanuit mijn ooghoeken een beweging meende waar te nemen. Ik keek op en zag middenin de kamer een groot grijs monster zitten dat erover na leek te denken of hij langs mijn been omhoog zou klimmen of zichzelf zou gaan verstoppen in mijn bed. Die moet dood, flitste het door me heen. Helaas ik was op blote voeten. Mijn schoenen bevonden zich achter de vijand. Het boek hoewel niet groot, zou ik als moordwapen moeten gebruiken. Behoedzaam stond ik op. Het griezelige beest hield me nauwlettend in de gaten en liet even zien hoe snel hij wel was. De moed zonk me in de schoenen, de blote voeten… Vol spijt bedacht ik dat, als ik er al in zou slagen een voltreffer uit te delen met mijn miezerige boekje , dan de hele kaft besmeurd zou zijn met een centimeters dikke laag smurrie. Opnieuw zette ik een stap in de richting van de spin. Schichtig vloog hij heen en weer, maar week niet achteruit. Ik wilde met een pijlsnelle beweging het boek op z’n lijf gooien en er dan meteen mijn voet opzetten. Het volgende ogenblik praktiseerde ik mijn plan. Nog net zag ik hem door een gat in het aanrechtkastje verdwijnen. Ik haalde mijn zaklamp, opende voorzichtig de deur van het kastje en scheen naar binnen. Achter een pan zag ik hem zitten. Ik zette een grote ketel water op en bracht het aan de kook. Ondertussen hield ik mijn vijand nauwlettend in de gaten. Toen het water kookte, goot ik het in een emmer die ik met veel geweld, gevoed door angstige agressie, leegsmeet onder het aanrecht. Wie beschrijft mijn voldoening toen ik het harige beest stuiptrekkend in de waterplas zag ronddobberen.

Ies Goedbloed

overgetypt door:

P.

Interview met Mirelle de Waardt

Na een korte vakantie in Parijs zijn Daan en ik weer op onze post. Als je wacht op een reactie op je mailtje of een bevestiging van je aanbetaling: daar wordt aan gewerkt! Hieronder weer wat verse reisinspiratie.

Een van onze reisleiders, Mirelle de Waardt, woont en werkt tijdelijk in Afrika. Deze zomer hoopt ze daar voor Avanta een reis door Tanzania en Malawi te leiden. We zijn benieuwd naar haar leven daar en stuurden haar wat vragen.

Vertel eens iets over je leven in Nederland voordat je naar Afrika vertrok? En wat bracht je ertoe om naar Afrika te gaan?
Voordat ik naar Tanzania vertrok werkte ik op een basisschool in Krimpen aan den IJssel. Ik was daar leerkracht van groep 4 en had het echt goed naar mijn zin: leuke collega’s en een leuke school. Het leek me echter altijd al leuk om eens een jaar naar het buitenland te gaan om daar te werken, maar er was gewoon nog steeds niets van gekomen. Vorige jaar heb ik de stap maar genomen: mijn baan opgezegd en een ‘job’ aangenomen als leerkracht van een ‘missionkid’ in Tanzania!
Daarnaast geloofde ik ook dat het Gods weg was: ik wilde niet alleen voor het avontuur naar Afrika, maar ook om iets nuttigs te doen.

Kun je iets vertellen over het dorp waar je woont, de omgeving, de mensen daar?
Ik woon in Mbeya, dit is in Zuid Tanzania, vlakbij Malawi. Mbeya is een stad, maar lijkt meer op een aantal aan elkaar gegroeide dorpen. Mbeya ligt op 1700 meter hoogte, daarom is het over het algemeen niet te warm hier. De omgeving is erg mooi, vooral nu in de regentijd: alles is groen en de bloemen bloeien. Toen ik aankwam in september was dit wel anders: het was erg droog en ik kon de bergen rondom Mbeya soms niet eens zien door de wolken van stof!
De mensen zijn meestal erg vriendelijk: op straat wordt je altijd gegroet: Salama, habari? (Hallo, hoe gaat het?) en daarna volgen er soms nog een heel ritueel begroetingen! Kinderen roepen je nog al eens na met ‘Mzungu’! (blanke). Door de Tanzanianen wordt het ook altijd erg leuk gevonden als je een beetje Swahili kent.

Hoe ziet jouw werkdag eruit?
Een werkdag begint voor mij meestal met een lekker stukje mountainbiken: vanaf het huis waar ik nu woon is het ongeveer een kwartier naar het huis van mijn leerling. Dit gaat heuvel op/ heuvel af, dus ik ben gelijk goed wakker….! De ‘school’ begint gewoon om half 9. Maandag en woensdag geef ik hele dagen les en de overige dagen alleen ’s ochtends. Overigens is mijn leerling een meisje van 11 jaar, zij zit nu dus in groep 8.
Verder werk ik 1 keer in de week een middag bij een straatkinderenproject: ik speel spelletjes met hen en help met het klaarmaken van de maaltijd. Op dit project komen ongeveer 80 straatkinderen. Het is echt ontzettend mooi om te zien dat je, ondanks de verschillen in cultuur en taal etc., een band opbouwt met de kinderen!
De overige tijd wordt voor een groot deel besteed aan het huishouden: hier zijn namelijk geen kant en klare pakjes macaronimix en zo, en er is geen stofzuiger. Gewoon het huis vegen dus!

Waar moest je het meest aan wennen? En wat mis je van Nederland?
Het meest moest ik toch wel wennen aan het Afrikaanse leven en de cultuur: het was echt net alsof ik in een andere wereld terecht was gekomen. Nu geniet ik ervan, maar de eerste weken keek ik mijn ogen uit!
Wat ik mis van Nederland zijn mijn vrienden en familie, maar niet zozeer de levenswijze. Het leven is hier veel minder ‘gestrest’ dan in Nederland: Afrikanen hebben echt geen haast!

Je hoort vaak dat mensen die in een ontwikkelingsland hebben gewoond, zich voornemen om bij terugkomst soberder te gaan leven. Herken je dat? Kijk je nu anders tegen Nederland en het leven daar aan?
Ik herken dat zeker, het idee van soberder leven. Ik denk dat ik heel veel dingen in Nederland niet meer zo vanzelfsprekend vind, elektriciteit bijvoorbeeld. Op dit moment zit ik met een kaarsje naast me te typen, omdat de stroom is uitgevallen….! Ik zie nu dat we in Nederland echt in luxe leven.

Hoe is het om daar christen te zijn?
Christen zijn is hier in Mbeya heel gewoon, er zijn heel veel kerkjes. Ieder zondagmorgen hoor je hier kerkklokken en gezang begeleid met geklap. De ouders van mijn leerling werken hier voor Wycliffe Bijbelvertalers, via hen heb ik dus ook weer veel contact met andere christenen die Bijbelvertaalwerk doen.
Zondag is voor mij rustdag: om de week is er een Engelse kerkdienst die ik bezoek en de andere zondag luister ik een preek van thuis. Een vriendin van mij is zo lief geweest om een cd te downloaden met preken er op.

De reis die je hoopt te gaan leiden in de zomer heeft inmiddels genoeg deelnemers om door te gaan. Heb je tips voor de deelnemers aan je reis?
Je hoort veel ‘enge’ verhalen over Afrika: voedselvergiftiging, malaria etc., maar dit valt echt reuze mee! Ik heb zelf alleen malariapillen geslikt op de reis hier naar toe en slik ze inmiddels 5 maanden al niet meer; ik heb geen malaria gehad. Laat je dus niet te veel beïnvloeden door zulke verhalen!
Vergeet in je bagage in ieder geval geen zonnebril mee te nemen en goede zonnebrandcrème: vooral tijdens de kajaktocht en de safari is dit belangrijk. De zon is erg sterk hier, omdat je dicht bij de evenaar zit. Verder zijn goede schoenen ook erg belangrijk, omdat we veel zullen gaan wandelen.

Leuk voorval?
In het begin was mijn Engels echt ‘belabberd’. Ik vroeg de eerste maand aan iemand waar zijn vrouw was: “Where is your husband?” Ehm….. geen wonder dat hij me erg vreemd aan keek!

Wat zijn je plannen als je weer terug bent in Nederland?
Eerst maar eens een baan zoeken, misschien op de school waar ik heb gewerkt, maar dit is nog niet zeker. Genieten van familie en vrienden en veel over het Tanzaniaanse leven vertellen. En misschien een wintersportreisje leiden rond de kerst voor Avanta?!

Bedankt voor dit kijkje in jouw Afrikaanse leven, Mirelle!

Je kunt hier meer lezen over haar dagelijks leven in Mbeya. Klik hier voor meer informatie over de reis die Mirelle deze zomer hoopt te leiden en alle activiteiten die ze voor je in petto heeft. Mocht je ook willen boeken, dan moet je heel snel zijn - er zijn nog maar een paar plaatsen vrij.


E.

klassieker

Avanta heeft ieder jaar een nieuw reisaanbod, maar sommige reizen staan er steeds weer bij. Zoals de reis naar India met een trektocht door de Himalaya. Dat is inmiddels een echte Avantaklassieker.

Met een gids, een paar helpers en wat pakpaarden trekken we de bergen in. 's Avonds wordt er met de meegenomen proviand (waaronder levende kippen) een maaltijd voor ons klaargemaakt en zetten we de tenten op.

De volgende dag klimmen we weer verder. Niet te snel, om hoogteziekte te voorkomen. En om kennis te kunnen maken met de bergbewoners. En om heel veel foto's te kunnen maken, in een poging dit imposante stuk schepping voor het thuisfront vast te leggen. En natuurlijk ook een beetje omdat we platte polders gewend zijn...

E.